Hell Spawn

Zet jullie eventjes neer alvorens verder te lezen, want wat we hier gaan bespreken is waarschijnlijk voor velen, net zoals voor uw nederige dienaar, dé cd van het jaar. Cirith Ungol is zonder twijfel een band zoals er geen tweede rondloopt op deze aardkloot. Dat alleen al maakt de band uniek. Ten tweede dienen we toch wel respect op te brengen voor bands die al meer dan veertig jaar aan de weg timmeren zonder echt het underground-niveau verlaten te hebben. Ja, muggenzifters, jullie hebben gelijk: de band stopte ermee in mei 1992, toen niemand om echte metal riep. In Oktober 2016 stonden ze echter plots op het Frost and Fire festival. Sindsdien worden we met regelmaat van tijd verblijd met uitstekende releases. Wat Cirith Ungol zo uniek maakt, is niet alleen de manier waarop de songs tot stand komen. Vergeet verse-chorus-verse-chorus-solo-chorus. Vergeet de melodieën en zanglijnen. De stijl van Tim Baker is zo apart te noemen dat je niet goed weet of de man nu eigenlijk zingt of staat te roepen. Wie goed luistert stelt vast dat Baker wel degelijk zingt, op zijn eigen manier, zoals alleen hij het kan. Terloops toch nog even vermelden dat de groep werd opgericht in 1971. We mogen dus geruststellen dat dit een cult band is. Men kleeft al gauw het etiket epic metal op bands die opgericht werden in de jaren zeventig en nooit echt potten braken. In 2021 kregen we als voorsmaakje de ep "Half past human" die al liet vermoeden dat het verhaal nog niet volledig geschreven was. En nu, waarde lezer is er "Dark parade", acht nummers over duisternis, verdoemenis, ziektes, hel, verderf en chaos! "Velocity" opent deze release en laat meteen horen dat het een topsong is. Hoe ongebruikelijk een nummer te starten met een solo. Ook Tim gaat tekeer alsof hij de pijn en woede echt ondergaat. Ungol heeft nog zelden zo goed geklonken, want productioneel liet de band in het verleden wel eens een steekje vallen. "Relentless" is even een rustpunt, een nummer dat handelt over het einde van de wereld. "Sailor on the seas of fate" is een acht minuten durend epos dat in laagjes wordt opgebouwd en halverwege ontpopt tot een aangename meeslepende song. Al lijkt het mij ongebruikelijk het woord 'aangenaam' te gebruiken voor een Cirith Ungol Release. "Sacrifise" is mijn persoonlijke favoriet en start zowaar met een stukje akoestische gitaar die ons verkeerdelijk meedrijft naar Spaanse gitaarklanken. Merk ook hier weer de schitterende opbouw van de song op en we horen Baker zelfs een vorm van grunten ten gehore brengen. Schitterend! "Looking glass" is een typische Ungol song die goed in het gehoor ligt. De titeltrack begint dan weer vrij apart om na een halve minuut te hervallen tot een halve doom song. Een typisch traag Cirith Ungol nummer. "Distant shadow" blinkt dan weer productioneel uit doordat elk instrument hier een plaats krijgt. Tim gaat tekeer alsof het zijn laatste song is die hij ooit zal inzingen. Dat klopt uiteraard niet, want afsluiter "Down below" is zowat de verrassing. Iets wat op een koortje lijkt vergezelt Tim naar zijn laatste uitspattingen. Dit is acht songs genieten geblazen. Alleen echte metal fans kunnen "Dark parade" doorstaan.

95