Hell Spawn

Nog meer US metal komt naar ons toe en daar zijn we uiteraard niet rouwig om! Uit Seattle, Washington presenteren we jullie Greyhawk, een vijfkoppige formatie die hier op onze redactie het mooie weer komt maken met een nagelnieuwe ep "Call of the hawk", dit product brengt vijf nummers met zich mee. Het is de opvolger van de full-length "Keepers of the flame", uitgebracht in 2020. Debuteren deden ze in 2018 met de ep "Ride out". De muzikanten van Greyhawk zijn geen onbekenden in het metal circuit want sommigen waren, of zijn nog steeds, aan het werk in acts zoals Skelator, Aggression, Archmade, Entropia. De liefde voor episch getinte heavy metal werd meteen duidelijk op vorige albums, op hun nieuwste werk "Call of the hawk" is dat niet anders, ze doen het weer voortreffelijk. De band draagt heavy metal hoog in het vaandel, dat soort muziek dat we kennen vanuit onze jonge/wilde jaren, met veel trots en heimwee verwijzen we naar de eighties metal era! Er is haast geen verschil hoorbaar met hun ouder werk en dat is op zich positief, eerder eenvoudig geschreven songs waar het gros van de hedendaagse, zeg maar moderne metalhead op afknapt. Onterecht als je het mij vraagt want het genre dat Greyhawk op ons loslaat is veel meer dan gewoon maar wat ouderwetse, simpele nummers in mekaar flansen. Ze hebben zich laten inspireren door de grondleggers, zeg maar goden van het heavy metal gem, en daar kan je alleen maar waardering voor opbrengen. De vijf nieuwe composities op "Call of the hawk" hadden evengoed het daglicht kunnen zien in de jaren 80, dat is zeker. Van originaliteit is hier helemaal geen sprake maar dat was blijkbaar ook niet de bedoeling als je je band laat inspireren door onder andere Griffin, Judas Priest, Manilla Road, Dio, Manowar of Virgin Steel. Wel moeten we toegeven dat zanger Ray Taylor origineel uit de hoek komt en hij heeft iets weg van Jake Rogers (Visigoth). Hij houdt zijn stem eerder neutraal, beetje aan de lage kant maar toch heeft Ray meer in zijn mars. Heel af en toe jaagt hij zijn stem de hoogte in en eerlijk gezegd, met succes. Persoonlijk vind ik het jammer dat hij de hoge zanglijnen niet meermaals heeft ingeroepen. Feit, we hebben hier te maken met een zanger die weet waarmee hij bezig is! De gitaarriffs zijn puur en onversneden maar wat de solist van dienst laat horen is ronduit schitterend, een vergelijking met Yngwie Malmsteen dringt zich meermaals op. Alle nummers zijn aan mekaar gewaagd, enkel het stukje opera-achtige vrouwelijke inbreng tijdens "Demon star" slaat nergens op. Nog een geluk dat het maar van korte duur is, maar toch, het heeft geen enkele meerwaarde. Het geeft een ferme deuk aan een prima song en dat is balen. Dat deze ep een epische inslag heeft spreekt voor zich, luister maar eens naar afsluiter "Take the throne". Het tempo blijft grotendeels aan de lage/meeslepende kant, maar verderop in het nummer komt de band opzetten met een aardig bruggetje, er volgt een versnelling, een heel erg geslaagde hoge uithaal van de zanger en een getalenteerde, hoogwaardige solo. Naarmate het einde nadert gaan ze weer op het elan verder zoals dit nummer van start is gegaan, eerder rustig en relaxed. Greyhawk komt zeer goed uit de verf met "Call of the hawk", een goed geproduceerde ep die menig gepassioneerd liefhebber van classic epic heavy metal aan hun muziekcollectie zou moeten toevoegen. 

85