Hell Spawn

Ross Jennings is voornamelijk bekend als zanger van het Britse Haken, een groep die in de loop van de jaren uitgegroeid is tot één van de vaandeldragers van de Britse progressieve (melancholische) metal. Waar Haken stilaan steeds steviger en melancholischer begint te klinken, komt Ross hier met een plaat die best kan omschreven worden als een kruising van Britpop, Coldplay-achtige nummers en progressieve rock die heel erg richting Yes en Jon Anderson gaat, niet in het minst door Ross' eigen vocalen. Ross brengt met "A shadow from my future self" een mooie plaat uit die heel divers en breed gaat qua muzikale stijlen, en daarmee tegelijk ook zijn grootste valkuil kan zijn. Veel mensen zijn immers allergisch voor alles wat buiten de lijntjes kleurt, en Ross heeft daar duidelijk maling aan. Opener "Better times" zet alvast de toon met akoestische gitaren en mooie melodieuze gelayerde vocalen. De steelgitaren op het einde doen ons een beetje aan The Answer denken ten tijde van "Solas". Volgend nummer "Words we can't unsay" volgt met een dwingende drumbeat waar we ook weer The Answer kunnen in terugvinden, maar dan nog poppiër gebracht door Ross. Ross zingt hier "you're the loop in my delay" maar gelukkig is daar verder op de plaat niets van te merken, want de goede man gaat gewoon verder met de diversiteit. "Violet" doet ons even schrikken met zijn Oasis-achtige inzet, maar gelukkig voor ons (en voor onze chef editor Mr.Hell) barsten daarna onmiddellijk een resem saxofoons los, gevolgd door funky tunes. Prachtig nummer, dat door Ross op een Jon Anderson manier gebracht wordt. Ook de jazzy keys doen ons een beetje aan Yes denken, terwijl de muziek eerder richting Steely Dan en Pat Metheny dwarrelt. En zo gaat de plaat verder, in elk nummer zijn er nieuwe patronen te ontdekken "The apologist" is wel een heel eind richting Steely Dan. "Rocket Science" heeft dan zo'n Bryan Adams intro waar Ross kundig zijn eigen stemgeluid op zet waardoor het zo maar richting Morten Harkett (A-Ha) neigt. Knap gedaan! Ook Coldplay-achtige tunes staan op deze plaat met "Feelings" en "Catcher in the rye". Misschien, heel misschien en omdat we toch moeten kritisch zijn, hadden er een paar nummers minder op deze plaat gemoeten. Met zijn speelduur van dik 78 minuten (u leest het goed) kunnen we ons inbeelden dat dit voor veel mensen te veel van het goede kan zijn, mede door de diversiteit van deze plaat. Voor ons is dit echter een dikke schijf geworden die we graag belonen met een hoge score, vanwege de moed om dergelijke platen te durven maken. Meesterwerk!!

87