Hell Spawn

Je zou kunnen zeggen dat alle albums van Running Wild op mekaar lijken. Het tempo, de composities, de piratensfeer, het zijn terugkerende zaken die op den duur bij heel wat muziekliefhebbers de slinger naar de foute kant doen doorslaan. Ook de kenmerkende stem van Rock'n'Rolf heeft daar veel mee te maken. Op dit album hoor je dat uiteraard ook, maar de Duitsers durven lichtjes buiten de lijnen kleuren. Het gitaargeluid is meer gevarieerd dan anders en de nummers zijn tot in de puntjes afgewerkt. Inspiratie voor de teksten halen ze zowel bij de Drie Musketiers als de Tempeliers. Maar de hoofdmoot is typisch Running Wild. Afsluiter "The iron times" duurt meer dan tien minuten, het volledige album klokt trouwens af op net geen uur. Dit is sowieso een herkenbaar album, maar ze zorgen ergens toch voor een frisse wind. Dat de stem van Rolf een beperkt bereik heeft weet iedereen maar die vocalen zorgen wel een deel voor de sfeer. Net als bijvoorbeeld bij Motörhead weet je dat je hier geen verrassingen moet verwachten. Dat de echte gloriejaren van deze Duitsers al een tijdje achter ons liggen kan ik toegeven, maar ik blijf fan. Ze hebben wel degelijk enkele minderwaardige albums afgeleverd maar op "Blood on blood" is er terug een zekere creativiteit te horen. Ik ben de tel ondertussen kwijt hoeveel albums ze al uitbrachten en de sfeer van de jaren '80 zien we waarschijnlijk niet meer terug. Maar hopelijk zitten ze nu terug op het goede spoor, ik ben alvast hoopvol. 

80