Hell Spawn

Jim Matheos. Wie? hoor ik u denken. Wel, Jim Matheos... stilte... Jim Jim... nee, zegt ons niets. Wel dan, laat dat dan een schande zijn als u zichzelf als connaisseur wenst te bestempelen van metal algemeen en dan vooral melodieuze progressieve metal in het bijzonder. Jim is namelijk oprichter, gitarist en muziekschrijver van één van de 'godfathers' van progressieve metal, namelijk Fates Warning, een band die al overgeschakeld was op progressieve metal nog voordat Dream Theater hun naam hadden gekozen. Alleen werd Dream Theater groot, en bleef, wat zo vaak in de geschiedenis voorkomt, er voor de pioniers van deze muziekstijl een rol in de schaduw waar de band nooit echt zou uitraken, ondanks tal van uitstekende platen. Eénmaal leek het dan toch te gaan lukken met de release van "Parallels" in 1991, maar na een verschroeiende start viel, door het wegtrekken van alle promotie door Warner Music, alle opgebouwde grond weg voor de voeten van de band, die hierdoor hun major label contract door de neus geboord zagen. Wat de rol daarin van Brian Slagel (eigenaar Metal Blade) was, is tot op heden onbekend, maar dat er een reukje hing rond alles wat toen gebeurde mag wel duidelijk zijn. Maar goed, het gaat hier om een soloalbum van Jim. Nadat hij eerder al 3 soloalbums uitbracht in het verleden komt ie nu op de proppen met "The blurred horizon" onder de naam Tuesday The Sky. Fans die hopen op een uitstapje richting Fates Warning moeten we onmiddellijk teleurstellen, want net zoals zijn vorige drie soloalbums gaat Jim hier de cleane/akoestische tour op. Waren de vorige albums grotendeels akoestisch getint, dan wordt hier vooral op de sfeer gebouwd met melancholische timbres en structuren die herhaald worden. Het album is, met uitzondering van de laatste track "Everything is free", volledig instrumentaal en voert de luisteraar mee op een melancholische trip. Een mooie plaat die je best opzet als je er in de sfeer voor bent, rustig meedeinend op de achtergrond terwijl je tot rust komt. Wij vermoeden dat Jim dit in gedachten had bij het schrijven van dit album, en als dat inderdaad zo is moeten we concluderen dat dit gelukt is. Helaas zullen veel mensen deze plaat ook weinig kansen gunnen, mede door het melancholische karakter en het ontbreken van stevige gitaren. Toch staan er wel degelijk een aantal sterke tracks op deze schijf, zoals "Where the enemy sleeps", "Later then now" en "Half forgotten". Toch is het ook soms een hele zit om het album uit te luisteren, juist vanwege de sfeer die je moet ervaren en waar je als luisteraar niet altijd de tijd voor hebt. Vanwege de eigengereidheid van Jim en het feit dat we toch een beetje fanboy zijn toch een mooie verdiende score voor dit unieke werkstuk.

83