Hell Spawn

Ditmaal eentje uit het verre Rusland! De band BlackSword, die ons totaal onbekend is, tekende bij No Remorse voor de release van hun tweede album genaamd "Alive again" en deze titel kunnen we letterlijk nemen. De band veranderde in het verleden van de naam Stormbringer (2005-2009) naar BlackSword en ging van thrash/death metal naar een meer US-metal geïnspireerde band. In 2010 bracht BlackSword de eerste plaat uit genaamd "The sword accursd" en 11 jaar later dan deze. Dus na een pauze van 11 jaar zijn de Russen weer alive again. Gelijkend aan hun eerste plaat zien we hier ook weer terug een Noorman/Viking-achtige figuur met zwaard op de cover met de Vikingschepen op de achtergrond, ditmaal wel extreem digitaal. Het zou zo in het rijtje digitale 'lelijke' Frontiers covers passen. "Iron will" is het eerste lied van deze "Alive again", na het zien van de cover is dit misschien wel een cliché titel. Maar zo passeren er nog wel enkele de revue. BlackSword brengt alleszins een heel andere vorm van metal dan wat we gewoon zijn van de andere bands uit Rusland. Zoals bv. Aria of Pokelgép. Ze zijn iets opener, de Europese maar vooral de Amerikaanse US metal invloeden zijn duidelijk hoorbaar. Zanger Mike Livas heeft een zeer schurende stem. Maar bij dit soort metal blijkt dit te passen. In het begin bij "Cave of the witch" lijkt het ons even te storen, maar dit passeert dan ook weer snel. "Immortal hero", waarschijnlijk vernoemd naar de kerel die vooraan op het artwork staat, is een iets meer slepende song. "Barbarian born" gaat dan in een kleine versnelling, met wat duidelijke baslijntjes en tierlantijntjes van start. De band wordt onder andere vergeleken met Jag Panzer of Attacker, maar we moeten u teleurstellen, dit horen wij er niet in. "Long lost day" wisselt trage, rustige stukken af met snelle gitaren. "Darkest heart" en "The last Viking" gaan opnieuw in hetzelfde gekende straatje verder. Alleen bij "The last Viking" komt er nog een zwaarder stemmetje bij, hier zijn we niet zo voor te vinden. Afsluiten doen ze met "The crown of all", een iets meer epische, orkestrale song die opbouwend te werk gaat. Op zich vinden we dit alles niet slecht, maar we vallen hier ook niet van achterover. De songs lijken sterk op elkaar en dit maakt dat we het dan ook snel gehad gehoord hebben, daarnaast zijn er zeer weinig hooks waardoor we het na een tijdje al volledig kwijt zijn en niet echt meer kunnen thuisbrengen wat we nu precies hebben gehoord. 

75