Hell Spawn

Meer dan dertig jaar zitten ze al in het vak, je kan hen dus ergens wel bestempelen als één van de pioniers van de Gothenburg death. Midden jaren '90 waren ze trouwens razend populair, ze stonden voor velen op gelijke hoogte van In Flames en Dark Tranquillity. En eigenlijk hebben ze nog niks van hun talenten verloren. Nochtans stopten ze in '96 maar hun invloed bleef, ze wisten zelfs uit te groeien tot culthelden of legendes. Het duurde tot 2014, bijna twintig jaar dus, vooraleer er uiteindelijk nieuw werk uitkwam. Op dit verse album, nummer zeven ondertussen, hoor je behoorlijk diepgaande en pessimistische teksten. Ze gaan zelfs een stuk de filosofische toer op, en dat heeft alles te maken met de boeken die ze de laatste tijd (de gedwongen rustpauze, weet je wel...) gelezen hebben. Ergens heb ik de indruk dat ze een herboren versie van zichzelf willen tonen. Je hoort bijvoorbeeld een streep saxofoon in het met prog doorspekte "Garden of Cyrus", dus de band evolueert wel degelijk. "The fall into time" en "Cult of salvation" zijn ook eerder afwijkende nummers. En "Cosmic pessimism" is ook niet direct een nummer dat je aan deze Zweden zou toeschrijven, maar het is wel één van de betere op dit album. De melodie, de agressie en de typische riffs blijven aanwezig, maar ze zoeken ook andere horizonten op. Sommige passages neigen eerder naar metalcore. At The Gates komt dus eerder verrassend uit de hoek, maar dit is wel een heel goed album. Is het zo goed als hun meesterwerken? Dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken, voor mij komt het alvast aardig in de buurt. Ik ben benieuwd wat de toekomst voor deze Zweden zal brengen. Dit album is een perfecte mix tussen het experimentele pad en hun klassieke sound. De toekomst zal uitwijzen of dit een kantelpunt is, we zien wel welke richting ze uitgaan. Wees dus niet verrast als je "The nightmare of being" voor het eerst beluistert. Drie kwartier gevarieerde moderne death, meer hoeft dat niet te zijn.

84