Hell Spawn

Het is niet allemaal AOR en melodic rock wat Frontiers op de markt brengt. Deze nieuwe band Screamachine uit Italië brengt hier verandering in met de stevige 80's geïnspireerde heavy metal. En met geïnspireerd bedoelen we dan eerder dat het er duidelijk en dik op ligt. Op zich niets mis mee, een band mag van ons altijd laten horen waar ze de mosterd hebben gehaald als dit op een goede manier gebracht wordt. Bij het zien van het artwork kunnen we toch al meteen zeggen dat dit een Frontiers band is, aangezien de meeste van hun artworks niet echt om over naar huis te schrijven zijn. Vaak digital art, dit kan zeer mooi zijn; maar van deze zijn we geen fan. Bij het zien van het artwork krijgen we ook meteen een andere band voor ogen dan wat we uiteindelijk horen, dit in positieve zin. Het ventje op de cover doet ons ergens ook denken aan het ventje dat we vaak terug zien op de Disturbed albums. Goed, terug naar de muziek: de cd zet in met "Demondome". Meteen horen we dat we hier met een Judas Priest/Rob Halford kloon te maken hebben, niet alleen wat de muziek betreft, maar vooral wat zanger Valerio Caricchio betreft. "The metal monster" bevestigt dit nogmaals in een galopperend tempo en redelijk meezinggehalte. We hebben hier duidelijk te maken met een heavy metal band die er volledig voor gaat. In dezelfde trend gaan we verder met "The human god". Dit zou zomaar kunnen aansluiten bij een recentere release van Judas Priest. Maar natuurlijk kan "The human god" totaal niet boven The Metal God himself ;) "Darksteel" is dan eerder een stampend Accept-achtig nummertje. "Mistress of disaster" is een voor ons volledig overbodige song, dit dan ook voornamelijk door de toch wel slappe tekst. Bij "52hz" hebben we het eigenlijk al gehad met deze cd en zouden we hem al durven afzetten... Bij "Wisdom of the ages" krijgen de heren hulp van Steve Di Giorgio die we natuurlijk kennen als de bassist van o.a. Testament en Death en zanger Herbie Langhans van Firewind. Niet alleen deze twee heren schieten te hulp, ook Simone Mularoni die we kennen als producer en gitarist van DGM passeert de revue. Dit album brengt in de volgende en laatste nummers ook geen nieuwigheden dan hetgene wat we al mochten horen. Op zich konden we dit album bij de eerste paar nummers pruimen, maar naar het midden toe krijgen we toch het gevoel dat we alles al gehoord hebben en begint dit wat tegen te steken. Het zit allemaal zeker niet slecht in elkaar, maar het is al bij al eentonig. 

70