Hell Spawn

Sweet Oblivion is toe aan zijn tweede langspeler. Deze band is ontstaan als een project, ontworpen door de grote man achter Frontiers Records zelf namelijk: Serafino Perugino met niemand minder dan Geoff Tate. Jawel, u kent hem wel van de beginperiode van Queensrÿche, aan de microfoon. Het debuut van Sweet Oblivion met gelijknamige titel zag het licht in 2019. Dit debuut bracht heel wat teweeg in het metallandschap, en voornamelijk bij de Queensrÿche en Geoff Tate fans. Bij het eerste album hoor je sterk dat de band hier en daar tracht om de oude Queensrÿche-vibe er terug in te steken en daarom horen we Geoff Tate dan ook in een soort van vrij 'herkenbare' sfeer. Het debuut werd geproduceerd en geschreven door Simone Mularoni, die we kennen als gitarist bij DGM, maar ook als mixer bij ons eigen Belgische Thorium. Op de nieuwe "Relentless" is Mularoni niet meer te zien, niet als producer noch als gitarist. Hij heeft zijn job doorgegeven aan collega Aldo Lonobile, gekend van Archon Angel, Secret Sphere... De nieuwe plaat genaamd "Relentless" zet in met "Once again one sin", een song die opbouwend wordt ingezet met de nodige digitale toeters en bellen. Het doet ons wel goed om Geoff Tate terug te horen. Naast Aldo Lonobile komen er natuurlijk nog andere muzikanten aan te pas. Gigi Andreone, die we kennen van Odd Dimension, aan de basgitaar. Antonio Agate, een ex-collega van Gigi Andreone uit Odd Dimension en voormalig Secret Sphere, aan de keyboards. Michele Sanna aan de drums, die dan weer een belletje doet rinkelen uit de nieuwe Frontiers band Sunstorm. Tweede nummer "Strong pressure" is meteen één van onze favorieten op deze schijf. Dit had wel een Queensrÿche song kunnen zijn in de latere periode met Tate door de duidelijke baspartijen, deze heeft een zeer hoog meezinggehalte. "Let it be" is een rustiger lied waar ook opnieuw de basgitaar er sterk bovenuit komt. "Another challenge" is onze tweede favoriete song, dit komt waarschijnlijk ook weer opnieuw door het Queensrÿche gehalte, we zullen maar niet wegsteken dat we grote fan zijn van de band. Dit zowel met Geoff Tate als met Todd La Torre die ook een uitstekende prestatie neerzet met de band. Geoff Tate werd bij deze plaat ook meer betrokken bij het schrijven en ontwikkelen, dit valt duidelijker te horen dan bij het debuut, en dit in een positieve zin! De cd zet verder met "Wake up call" en "Remember me" twee gelijkaardige songs naar onze mening. "Anybody out there" katapulteert ons de eerste seconden opnieuw weg naar een ver verleden van meneer Tate zijn voormalige band. Bij "Aria" krijgen we eens iets speciaals, we krijgen hier een Italiaanse versie van Geoff Tate te horen, of moeten we hier dan spreken over Giovanni Tetti? Het klinkt op het eerste gehoor wat bizar. Bij deze song wordt de band versterkt door de gitaristen Walter Cianciusi en Dario Parente, die actief zijn bij de Operation:Mindcrime liveband. Een ballade mocht natuurlijk niet ontbreken, deze wordt ingevuld door "I'll be the one". Afsluiten doen we met "Fly angel fly" die dan weer volledig aansluit bij hetgene we voordien mochten horen. Het album zit goed in elkaar en krijgt onze voorkeur ten opzichte van de debuutplaat. Geoff Tate brengt het er hier wel goed vanaf, maar toch hoor je ook hier en daar de sleet op de man zijn stem. Ook hier moeten we spijtig genoeg vaststellen dat ondanks dat alles goed gebracht wordt, we toch een beetje een ziel missen achter alles. 

79