Hell Spawn

De toch wel grote meneer Joel Hoekstra bracht in 2016 zijn eerste soloplaat uit onder de naam "Joel Hoekstra's 13" genaamd "Dying to live". Voor wie de naam van deze beste man niet meteen iets zegt: Joel Hoekstra is voornamelijk bekend door zijn werk met de band Night Ranger en sinds 2014 vervoegt hij ook de ondertussen oude rockers van Whitesnake. Na zijn eerste 3 soloalbums waar voornamelijk instrumentale gitaarmuziek op stond, wou Hoekstra toch een andere kant opgaan en zo kwam "Dying to live". Ondertussen zijn we bijna 5 jaar verder en krijgen we hier nu de opvolger "Running games" voorgeschoteld. De samenstelling van zijn kleine supergroep is ten opzichte van de eerste plaat hetzelfde gebleven: Russell Allen, van onder andere Symphony X en Adrenaline Mob neemt hier opnieuw de vocalen voor zijn rekening. Vinnie Appice op de drums, deze man kennen we onder andere van Black Sabbath en Dio. Tony Franklin, die we kennen van Blue Murder verzorgt de bassen. Jeff Scott Soto nam de backing vocals voor zijn rekening en de keyboardist van dienst is Derek Sherinian die we moeten kennen van bands als Dream Theater en Sons Of Apollo. Een hele hoop bands en namen bij elkaar dus! "Running game" start meteen met de "Finish line". Waar we meteen het gekende stemgeluid van Russell Allen te horen krijgen. Eerlijk is eerlijk, we zijn fan van Russell Allen bij zijn verschillende projecten/bands en dan voornamelijk Allen-Lande en Symphony X. Dat Hoekstra opnieuw voor Russell Allen kiest zijn al goede punten. Ten opzichte van het vorige album "Dying to live" neemt Russell Allen hier alle vocalen op zich, bij de vorige kregen we hier ook de afwisseling met Soto en nog enkele gastzangers. Na het toch wel stevige nummer "Finish line" gaan we naar een rustiger, meer rock-'n-roll nummer "I'm gonna lose it". "Hard to say goodbye" is eentje van onze favorieten, een nummertje wat misschien wat aan de melige kant is, maar wel meteen blijft hangen. "How do you" is dan weer een tragere song die overgaat naar het swingende "Heart attack". "Fantasy" zet dezelfde lijn verder. "Lonely days" is dan weer zo'n liedje dat net als "Hard to say goodbye" wel goed blijft hangen ten opzichte van de andere songs. Dit geldt ook voor "Take what's mine". Dit is misschien wel onze favoriet van het gehele album, deze is steviger en iets zwaarder in vergelijking met andere. Afsluiten doen we met het titelnummer "Running games", een zo goed als akoestisch lied. Leuk weetje: ook Lenny Castro, de percussionist van Toto, kunnen we horen tokkelen op de trommels in dit nummer. Het album zit zeer goed in elkaar, het enige wat er hier en daar mist zijn enkele herkenningspunten, dingen die blijven hangen na het luisteren. Na de eerste luisterbeurt dachten we: 'oei, hier vallen we niet van achterover' We hadden er eigenlijk wel net iets meer van verwacht. Na een paar extra luisterbeurten komen er toch al enige nummers naar voor die eruit springen. Dus kunnen we stellen dat deze plaat toch gaandeweg nog verder zal groeien. 

82