Hell Spawn

Asphyx. Een naam als een klok in de metalwereld. De Nederlanders zijn al bezig van in 1987 en elke death-liefhebber zal hun werk kennen. Oké, ze namen een meer dan serieuze rustpauze begin de jaren 2000 en het was daarvoor al een komen en gaan van bandleden, maar sinds de doorstart in 2007 staan ze er toch terug. De band rond zanger en brulboei Martin van Drunen heeft nu precies een tamelijk stabiele bezetting, iets wat in het verleden dus geen sinecure was. Ondanks de pandemie, die duidelijk doorschemert in de teksten, is het ook een beetje feest voor Asphyx. "Necroceros" is namelijk hun tiende album. Door de lockdown konden ze niks anders doen dan muziek maken, en dit album is het fijne resultaat daarvan. Van bij opener "The sole cure is death" hoor je dat dit er boenk op is. Dat dit topmuzikanten zijn, dat wisten we al langer. Dat hebben ze eerder al bewezen, in diverse bands trouwens. Maar ik heb de indruk dat ze zichzelf nu overtroffen hebben. Voorganger "Incoming death" was ook al meer dan geslaagd, maar de nieuwe is nog gevarieerder en zit boordevol tempowissels. Dit is uiteindelijk typische herkenbare Nederlandse death, maar de doompassages wegen zwaarder en zwaarder. Zowel slepende nummers als "Three years of famine" (een dijk van een nummer) als splijtende nummers als "Botox implosion" weten te beklijven. Dit is vijftig minuten hoogstaande muziek, je mag spreken van hun beste werk in jaren. Verstokte fans van het viertal zullen hier sowieso van genieten, maar ik denk dat ze met "Necroceros" ook een ander publiek zullen bereiken. Een toppertje in wording, als je het mij vraagt.

87