Hell Spawn

Splendidula komt uit de buurt van Genk, ze zetten hun eerste stappen in de muziekwereld in 2008. Hun debuut verscheen in 2013, op de opvolger "Post Mortem" was het wachten tot 2018. Dit is nummer drie. Ze mixen klassieke doom met 'experimentele muziekvormen'. Je hoort veel psychedelische en sludge-invloeden, maar het neigt ook naar epische en filmische post-metal. De zangeres heeft een klare, heldere stem, occasioneel wordt er afgewisseld met mannelijke, gevarieerde vocalen. Niet iedereen zal fan zijn van het stemtimbre van zangeres Kristien, maar dat heeft weinig te maken met de kwaliteit. Sommige stukken klinken echt bezwerend, je zou er van in trance geraken. Maar ik kan me ook voorstellen dat er luisteraars zijn die zullen afhaken op de zang. Er zit sowieso veel variatie in het tempo en de aanpak van de nummers, gaande van ingetogen tot explosief. "Incubus" start met een sterk staaltje Vlaamse poëzie, en op andere nummers weten ze ook wel te scoren met de teksten. Je krijgt zes lang uitgesponnen nummers voorgeschoteld die je toch een paar keer moet beluisterd hebben vooraleer je een oordeel mag vellen. De muziek op zich zal vooral gesmaakt worden door mensen die opteren voor het alternatieve. Je hoort dat er talent aanwezig is en van sommige passages heb ik echt genoten, maar helaas heb ik weinig vooruitgang gemerkt met het vorige album. Het vijftal moet volgens mij zeker kunnen scoren met deze release, maar ik vrees dat het bij een select publiek zal zijn. Hou je van Katatonia en Theatre Of Tragedy, dan moet je zeker eens luisteren.

79