Hell Spawn

Na een hele resem uitstekende releases in 2020 staat een nieuw jaar, met hopelijk evenveel goed nieuw materiaal, alweer voor de deur! De spits wordt hier afgebeten door de Duitse thrashers van Rezet. Ondertussen zijn deze toendertijd piepjonge knapen al sinds 2004 bezig. Wij kennen hen voornamelijk van hun twee eerste thrash platen "Have gun, will travel" en "Civic nightmares" waar ze stevige thrash brengen in gekende Duitse stijl. In 2016 en 2019 brachten deze kerels nog twee full albums uit, deze hebben ons echter niet bereikt, en dus wisten we eigenlijk niet van hun bestaan af. Voor deze "Back for no good" is de promomachine wel degelijk aan het werk. Op het 2019 album "Deal with it!" werd het al duidelijk dat de rechttoe rechtaan/standaard thrash metal niet meer datgene was waar deze band wou in passen. Ze trokken hierbij hun muziek een stapje verder en voegden een hele resem extra elementen toe. Op deze "Back for no good" zetten ze ook deze trend verder. Als we terug denken aan de eerste twee platen, dan kan je wel evengoed zeggen dat dit een heel andere band is geworden. Het label 'thrash' is op sommige momenten niet meer van toepassing. De elpee zet in met titelnummer "Back for no good", waar we even schrokken en dachten: 'Is dit Rezet?' Dit had even goed een andere band kunnen zijn. Deze kerels klinken een pak moderner dan voorheen. Wat zeker kan en mag! Je moet namelijk mee met je tijd, stilstaan is meestal achteruit gaan... Het is meteen een stevige opener. Was de productie nog iets vetter geweest, dan was dit een serieuze meerwaarde geweest en had het nummer nog meer geknald. Bij "Deceived the paradise" gaat frontman Ricky Wagner de zingende toer op in plaats van het stevige gebrul. Wagner is trouwens ook nog het enige originele lid in de band. Dit nummer doet ons denken aan bands als Angelus Apatrida, Savage Messiah... "Populate, delete, repeat" laat ons naast de stampende drums ook de melodieuzere kant van de band horen. "Renegade" is dan weer een leuk heavy metal, rock-'n-roll nummertje. Er is ook een gastartiest aanwezig op deze plaat, in het nummer "Half a century" mogen we het gitaarwerk van Sonia Anubis (Cobraspell, ex-Burning Witches) terugvinden. Ook deze song is wat moderner getint, met melodieuze tussenstukken en gaat wat verder op de stijl zoals de eerder vernoemde bands Savage Messiah en Angelus Apatrida. Even een korte break met "Infinite end". We mogen dit wel de ballade van deze schijf noemen. "I'm not gonna stop" en "Never satisfied" zijn dan weer songs die misschien net iets te plat zijn voor een band als Rezet. De stemmen worden wat zwaarder bij "The plague". De thrash zoals we het gewend zijn van Rezet kunnen we gedeeltelijk terug vinden in songs als "(un)Certain future" en "The last suffer". Na deze luisterbeurt kunnen we stellen dat Rezet een heel andere band is geworden ten opzichte van de beginjaren, ze zijn zeker muzikaal geëvolueerd. Het is wennen en voor de ene persoon zal dit in de smaak vallen, voor de andere dan weer niet, so be it. Met deze modernere sound en songs zullen ze zeker een groter en ander publiek aantrekken dan met de thrash nummers. Enkel een strakkere, vettere productie had de nummers nog net dat tikkeltje meer gegeven en had de plaat nog meer power en body gegeven. 

76