Hell Spawn

Een naam waarvan je denkt, die gaan al eeuwen mee. De band uit Gelsenkirchen bestaat bijna 40 jaar en was een bron van inspiratie voor heel wat hedendaagse bands. Initieel werden ze nog beschouwd als Venom-kloon, maar eind jaren '80 wisten ze toch internationaal door te breken. De albums "Agent Orange" en "Persecution mania" staan in het collectief geheugen gegrift en mogen in geen enkele platenkast ontbreken. Nadien was het een komen en gaan van bandleden, de stijl wijzigde ook wel bij momenten, maar de fanbase bleef trouw. Grootste verschil met vroeger: sinds kort is Sodom geen trio meer maar ze zijn met vier. Sodom brengt ons alweer een nieuw album, nummer zestien, in hun zo herkenbare stijl. Dit is typische Germaanse recht voor de raapse thrash. Frontman Tom Angelripper heeft nog niks van zijn kwaliteiten ingeboet en de gitaartandem staat op scherp om een spervuur af te vuren. Frank Blackfire, de gitarist die de gloriejaren meemaakte, is terug. Er is wel een nieuwe drummer en een tweede gitarist. Dat de band uit het Ruhr-gebied nog vol inspiratie zit, bewijzen de teksten. Voor het eerst brengen ze ook een nummer in hun moedertaal. Het album duurt trouwens bijna een uur en naar Sodom-normen hoor je meer variatie en invloeden. Dat er regelmatig een link naar Slayer, Venom en Destruction opduikt is natuurlijk niet verwonderlijk. Ook de hoes is terug een pareltje op zich. Kort samengevat: Sodom blijft toch een vaste waarde en een topper in zijn genre. Het is misschien niet hun beste album ooit, maar volgens mij het meest gevarieerde.

83