Hell Spawn

Het Nederlandse Misanthropia heeft zijn vierde album klaar, en eigenlijk is dit het logische vervolg op voorvanger "Omerta" uit 2016. Dit is symfonische melodieuze black die tussen Dimmu Borgir, Carach Angren, Le Grand Guignol en Cradle Of Filth zweeft. Het verhaal dat ze vertellen is voor iedereen uit de Lage Landen interessant. De teksten draaien namelijk rond de criminele onderwereld in België en Nederland, over zaken die gebeurden tussen het einde van de jaren '70 en nu. Als je weet dat één van de nummers "Roze balletten" heet, dan heb je al een idee. Ook de Bende van Nijvel en de drugkartels passeren de revue. De voertaal is nochtans grotendeels Engels, en ergens is dat misschien wel jammer te noemen. Als je natuurlijk internationaal wil scoren is dit standpunt uiteraard begrijpelijk. Maar misschien ooit als bonusmateriaal? En dat internationaal scoren zit er volgens mij echt wel in. Het bombastische en filmische druipen er van af en als je dan dat magistrale artwork ziet, dat moet deuren openen. De meeste nummers zijn hard en snel maar er zijn ook rustpunten. Zowel vocaal als instrumentaal is dit smullen. Voor liefhebbers van het extreme genre kan dit gerust eentje zijn voor de jaarlijsten. Een verrijking van het muzikale landschap.

82