Hell Spawn

Ik dacht dat ze niet meer bestonden, Hydrogyn uit Kentucky. Hier bij ons waren er alleszins heel weinig tekenen van leven sedert "Private sessions" uit 2012, maar niets is minder waar. Het heeft in tussentijd nogal wat gerommeld binnen de band. Simpelweg gezegd is gitarist, songschrijver Jeff Westlake de enige overblijver. Dat doet u vast even schrikken, want het absolute uithangbord van de band was toch zangeres Julie Westlake. Enig speurwerk leert dat zij de band in 2015 heeft verlaten. Ze is dan even vervangen geweest door ene Erica Parrott waarmee in eigen beheer ook een album is opgenomen. En dan nu verschijnt de band weer op het internationale toneel met Holly Hines Freed als frontvrouwe. Het eerste wat opvalt, is dat Holly Hines pakken krachtiger klinkt dan Julie. Niet dat ze daarom een betere zangeres is, er zit gewoon een pak meer rauwheid en power in haar stem. Muzikaal is er minder veranderd, de band gaat verder op de ingeslagen moderne Amerikaanse hardrock, metal weg. Het klinkt wel een pak levendiger dan die genoemde "Private sessions" deed. Zou dat de frisse wind zijn die door de band jaagt? Toch wel een punt van kritiek ook: er staan 3 covers tussen de 13 songs. Blondie, Elvis en Tears For Fears, ze hebben vast iets te maken met invloeden uit de bands verleden, maar ze voegen niks toe of die respectievelijke song keuzes ("One way or another", "Suspicious minds", "Mad world") zijn veel te voor de hand liggend. De eigen nummers, zoals "Bats in the belfry" of "widowmaker", blazen die makkelijk van de tafel! Hydrogyn is terug van eigenlijk niet weggeweest...

80