Hell Spawn

Een compleet nieuwe band voor ons uit het verre Toronto, Canada: Possessed Steel. De band ontstond al in 2010 en bracht toen ook een demo uit, hier was de band nog duidelijk op zoek naar hun eigenheid en sound. Later brachten ze nog een ep uit met de naam "Possessed steel" waar de band al wat meer vorm kreeg. Echter bleef het ook hierbij, de band splitte in 2014. Doch, een jaar later kwam de band opnieuw bij elkaar, weliswaar met een bijna volledig nieuwe bezetting. In 2017 werd nog de ep "Order of the moon" uitgebracht. Dit jaar komt de band dan eindelijk op de proppen met hun eerste full album genaamd "Aedris". Deze knapen brengen ons een mengeling van traditionele heavy metal met een serieuze hap epic metal erbij. Deze elpee is dan ook meteen een conceptalbum geworden. Net zoals de hoes ons al toont, heeft deze een mystiek sfeertje, wat we ook al meteen kunnen horen in de intro "The dreamer". Hier krijgen we meteen de passende muziek die bij het tafereel op de hoes zou kunnen horen. "Spellblade" volgt hierop en hiermee begint ook meteen onze reis doorheen deze conceptplaat. Ze beschrijven het verhaal zelf als een 'profetische reis' die zich afspeelt in een betoverende wereld met de bijpassende mystieke liederen. Aedris is het hoofdpersonage in dit verhaal, een van de laatst overblijvende uit een oude bloedlijn die ons van de ondergang moet redden, of net niet. Elk nummer is dan ook een ander hoofdstuk uit het verhaal. Bij "Forest of the dead" krijgen we een rustig muzikaal tussenstuk. "Keeper of the woods" is net zoals "Spellblade" pure NWOTHM, deze "Keeper of the woods" doet ons dan wat denken aan Iron Maiden, vooral omdat de baslijnen duidelijk hoorbaar zijn en er op dezelfde manier gespeeld wordt. Bij "Frost lich" kruipt zanger Talon Sullivan in twee verschillende rollen en krijgen we dan ook twee verschillende stemmen te horen. "Assault of the twilight keep" doet ons dan weer denken aan een andere jonge band genaamd Traveler uit Australië, die ook evenzeer in het genre van de NWOTHM actief zijn. Bij "Free at last" krijgen we opnieuw een akoestische overgang en zo komen we bij het de laatste song "Nobunaga". Bij sommige songs gaat deze band ook wel wat op naar de oude, of eigenlijk zeer jonge, Metallica, vooral vocaal. Na deze schijf enkele malen gehoord te hebben, komen we tot de conclusie dat dit eerder een luisteralbum is, dit misschien mede door het sferische karakter van de muziek en het verhaal doorheen de nummers. De songs op zich blijven niet echt hangen, wat niet wegneemt dat dit wel degelijk een goed debuutalbum is. 

75