Hell Spawn

Er zijn zo van die bands die, ondanks dat je het wel kan smaken, toch om een of andere reden van je radar verdwijnen. Geen specifieke reden voor, niets negatiefs te melden, het gebeurt gewoon. Hetzelfde overkwam mij met Pyramaze uit Denemarken. De eerste albums nog met de Amerikaanse zanger Lance King (onder andere Balance of Power) waarvan vooral de tweede plaat "Legend of the bone carver" uit 2006 best veel indruk maakte. Helaas, King verliet de band om opgevolgd te worden door Matt Barlow, waarmee opvolger "Immortal" werd ingeblikt. Best een goede plaat ook trouwens, maar daarna viel de band wat op zijn gat en dook er een langere periode van stilte op. Ook oprichter en gitarist Michael Kammeyer hield het voor bekeken, maar de overgebleven leden vroegen long-time producer en landgenoot Jacob Hansen om toe te treden, wat Jacob met overgave deed. Met Hansen en zanger Terje Harøy in de gelederen neemt Pyramaze twee albums op, die, zoals ondergetekende hierboven al opmerkte, op een of andere manier gepasseerd zijn zonder ons op te vallen. En dan opeens viel de promo voor album nummer zes, genaamd "Epitaph" in de bus. In alle eerlijkheid moeten we bekennen dat we de eerste luisterbeurten vertwijfeld doorkwamen. Dit was geenszins nog de Pyramaze die we kenden van de eerste drie platen. Weg zijn de progressieve elementen, die plaatsgemaakt hebben voor een veel meer gerichte, directe aanpak. Maar gaandeweg vielen de puzzelstukken toch op hun plaats. Terje is een bovengemiddelde zanger die qua stemgeluid geenszins op zijn voorgangers lijkt, maar door zijn toegankelijk stemgeluid er wel in slaagt om de nummers naar een hoger niveau te tillen. Dat Hansen een uitstekend gitarist en producer is wisten we al langer dan vandaag, en Hansen stelt zich dan ook volledig ten dienste van de nummers. Na de episch opgebouwde intro "Epitaph" knalt de band er onmiddellijk op los met "A stroke of magic", wat een Kamelot-achtige opbouw kent en direct in je hoofd blijft hangen. Onmiddellijk hierna al volgt misschien wel de sterkste track van het album "Steal my crown" met voortreffelijke zanglijnen en melodieën. Absolute meestertrack. "Knights in shining armor" zou dan zo weer op een Magnus Karlsson plaat kunnen staan, keyboards en staccato riffs leiden je naar een Russel Allen-achtig gezongen refrein. Mooi nummer. "Bird of prey" en "Your last call" kleuren ons inziens hier wat buiten en gaan meer groovend te werk, zeer commercieel getint en met instant listeningprofiel. Lance King en Matt Barlow maken trouwens ook nog hun opwachting in de afsluitende track "The time traveller", een ruim 12 minuten durend nummer waar de band alle registers opentrekt en vlagen van de Pyramaze die ik kende weer naar boven komen, progressieve invloeden en stevige power metal stukken verbonden door zangers Terje, Lance King en Matt Barlow. Verder nog een vermelding voor het nummer "Transcendence", waar Terje het gezelschap krijgt van Brittney Slayes (Unleash The Archers) en het leuke weetje van de dag: de track "Final hour" waar Hansen tijdens zijn schitterende solo een May-momentje krijgt en terloops een stuk "Bohemian Rhapsody" in meeneemt, de lepe gozer. Concluderend: het kostte ons zwaar moeite om deze Pyramaze te leren waarderen, maar we zijn uiterst tevreden dat we er doorgebeten hebben. De plaat werd luisterbeurt na luisterbeurt beter en is eigenlijk kort en bondig: verplichte aanschaf voor melodieuze (power) metal liefhebbers. 

84