Hell Spawn

De Aussie's van Harlott brengen met "Detritus of the final age" hun vierde langspeler op de markt, na het drieluik "Origin" (2013), "Proliferation" (2015) en "Extinction" (2017). Waren deze drie nog verbonden door een thema, "Detritus of the final age" brengt de band vooral lyricaal naar nieuwe horizonten. Zanger/gitarist Andrew Hudson geeft mee in de bio heel veel nieuwe invloeden en uitersten te hebben verkend met betrekking tot het schrijven van deze plaat, maar uiteindelijk valt dat voor de luisteraar wel mee. De band start op seconde 1 nog steeds met het gaspedaal plankgas ingedrukt en laat de voet pas op de rem stompen bij het afsluiten van deze plaat, met tussentijds hooguit enkele momenten waar men een garnaal sandwich of een stuk kangoeroe naar binnen werkt om terug op krachten te komen. Nog steeds zijn bands als Kreator, Warbringer en Exodus duidelijk te herkennen in de speelstijl van de boys down under. Dat de heren uitstekende muzikanten zijn die qua strakheid en snelheid niet moeten onderdoen voor gelijk welke band in het genre, is een understatement. Nummers als de opener "As we breach", "Prime evil", "Slaughter" en het titelnummer zijn hier perfecte voorbeelden van. Toch zou het voor Harlott ons inziens geen slecht idee zijn om af en toe eens wat tragere, rustiger stukken in te lassen, vooral om de nummers onderling van elkaar beter te kunnen onderscheiden. Nu heb je vaak het gevoel dat je het, ondanks de fenomenale uitvoering, wel al een paar keer eerder gehoord hebt, een euvel dat zich ook op hun vorige platen openbaarde. Bij het langste nummer van de plaat "Miserere of the dead" doen ze dat bv. wel en de grooves bevallen echt wel goed. Meer van dit is zeker een meerwaarde. Op zich een goede release, alleen moet Harlott er over waken niet te veel meer in deze oefening te vervallen in de toekomst. Dan is er met hun kwaliteiten veel mogelijk. 

80