Hell Spawn

De Duitsers van Mad Max zijn geen onbekenden. Deze band brengt ons de laatste jaren op regelmatige basis nieuw materiaal richting melodic hard rock. Sinds de comeback in 2005 brachten zij al 8 albums uit en nu is het tijd voor hun veertiende plaat genaamd "Stormchild rising". Een titel die we meteen graag zien omdat deze refereert naar hun album "Stormchild" wat in 1985 uitgebracht werd. Deze plaat wordt tot op de dag van vandaag nog steeds aanzien als de bekendste elpee van de band. Echter speelden deze kerels niet vanaf dag één melodic rock. De eerste drie platen "Mad max", "Rollin thunder" én "Stormchild" zijn een stuk steviger dan het huidige werk van de band. Na "Stormchild" gingen ze meer de melodische tour op. Wat hen ook perfect paste. We mogen deze plaat dan ook zien als een referentie naar "Stormchild". Deze kerels hebben over de laatste jaren heen het één en ander geëxperimenteerd, wat niet altijd ten goede uitkwam ten opzichte van wat de fans verwachten. Die willen natuurlijk de oude krakers horen én nieuw materiaal in diezelfde stijl. Met "Stormchild rising" willen ze dan ook een stukje terugkeren naar de muziek die iedereen reeds kent en hier een vervolg aan breien. De plaat zet in met "Hurricaned", tevens ook de eerste single, meteen krijgen we dan ook het idee van 'jep, dit is Mad Max zoals we ze willen horen'. Ook de stem van Michael Voss heeft de tand des tijds goed doorstaan en klinkt zeer vertrouwd. Een lekker uptempo nummer met een zeer hoog meezinggehalte. Voor dit nummer werd Michael Voss ondersteund door Ronnie Romero die onder meer gekend is als zanger van Rainbow en Vandenberg. Bij tweede nummer "Talk to the moon" blijft hetzelfde tempo aan de orde, zeer sterke song met leuke zanglijnen. Dit had zomaar een song kunnen zijn die van het album "Never say never" uit 1999 komt. Bij "Eyes of love" gaat het tempo naar beneden en krijgen we een typisch melodisch nummer. "Ladies and gentleman" verschijnt twee keer op deze cd, zowel een full version als een single edit. Bij "Mindhunter" gaat het tempo weer naar omhoog, dit wordt nog wat verder getrokken bij "Rain rain", deze nummers liggen allemaal in dezelfde lijn als hetgene wat we al hoorden. Op dit punt valt de hele plaat een beetje stil, de liedjes zijn net iets teveel van hetzelfde waardoor je het wel denkt gehoord te hebben. Voor de song "The blues ain't no stranger" werd gitarist Oz Fox van Stryper erbij gehaald voor wat solowerk. Na Ronnie Romero en Oz Fox is het nog niet gedaan met de guest appearances. Voor "Take her", een cover van de band Rough Cutt werd niemand minder dan Paul Shortino, origineel lid van Rough Cutt erbij gehaald om samen met Michael Voss het nummer in te zingen. Op enkele 'vullers' na mogen we wel stellen dat Mad Max hier een mooi album heeft afgeleverd met de nodige typerende kantjes naar het oudere werk van de band. 

80