Hell Spawn

Het twaalfde studio album van House Of Lords zou gitarist Jimi Bell meer op de voorgrond plaatsen, maar daar heb ik mijn twijfels rond. Vooreerst is er de samenwerking van zanger/oerlid James Christian in het schrijfproces met o.a. Mark Spiro, Tommy Denander, Chris Pelcer en Richard Hymas wat leidt tot een zeer commerciële inpakt op de songs. De ballad "Perfectly (Just you and I)" en "One more" zijn wat dat betreft de sluitende voorbeelden met zeer veelvuldig voorkomend refrein, gelukkig mag Jimi Bell wel nog even sterk uit de hoek komen. "Chance" is eveneens super commercieel en had net zoals de opener en titelsong zo op een Def Leppard album kunnen staan. Als het tempo even opgetrokken wordt zoals bij het strakke "The both of us" of in de oorwurm "Better of broken",  krijgen we meteen een andere kijk op dit album. Een nummer zoals "The chance" opent met een rake riff van Bell, maar door toevoeging van mechanische toetsen die raakvlakken hebben met een blazerssectie wordt dit nummer jammer genoeg niet alle eer aangedaan. Een goed melodieus album en voor de Def Leppard fans zal dit wel een heel leuk album zijn, maar de fans van het eerste uur van House Of Lords ten tijde van hun debuut met o.a. Greg Giuffria en Lanny Cordola in de gelederen blijven ook bij deze release op hun honger zitten, maar dat is al sinds jaren een zekerheid. 

78