Hell Spawn

Jezusmina, David DeFeis, wat is me dat hier!? Na het flauwe en levenloos geproduceerde "Black light bacchanalia" (2010), na het bizarre en als dubbelaar ook te lange "Nocturnes of hellfire & damnation" (2015), nu een VIJFdelige boxset!? Geen verzameld werk maar 3 (!!) albums met zowat allemaal nieuw werk en 2 reissues ("Hymns to victory" en "The book of burning"). Ofwel ben je heel erg zeker, ofwel ben je heel erg vol van jezelf. En in het laatste geval ben je dan meestal het spoor bijster. En DeFeis is het kwijt en gooit in mijn ogen hier de hele reputatie van Virgin Steele te grabbel. Al sedert "The marriage of heaven and hell" delen sluipt er een zeker theatraal aspect in de sound van de band, dat nam steevast toe. Maar nu gaan we er echt zwaar over. Zeker wat de zang van DeFeis betreft, zeker wat keyboard en geprogrammeerde, kunstmatige klinkende orchestraties betreft. Heel vaak ten nadele van de gitaren en al helemaal ten koste van de power die je toch verwacht van een metal band! Neem ter illustratie van ieder album een steekproef gewijze luisterbeurt: opener "Seven dead within" is al DeFeis' falcetto en zwakke growl ergerlijk all over the place. De cover van "Wicked game" (Chris Isaak) is verschrikkelijk en duurt dan nog eens méér dan 9 minuten. Op album 2 staat een zogeheten late night barroom kwartet aan nummers waar DeFeis wat bar en blues rock dingen probeert. Niet meer doen, alsjeblieft! Album 3 begint met een paar 'orchestral versions' van klassiekers als "I will come for you", het origineel een opzwepende binnenkomer van jewelste, hier klinkt het als stervensbegeleiding. En dan gaat hij nog Mother Love Bone ("Bone china") en ZZ Top "Jesus just lef Chicago") interpreteren als... Ja, als wat eigenlijk. Ik ben nummers beginnen doorspoelen en zelfs skippen. Zo véél te véél is deze box, zo schrijnend potsierlijk is het gebodene. Nogmaals, de reputatie van de naam Virgin Steele wordt op deze manier geruïneerd! Dit is een lamentabele release!!!