Hell Spawn

Ah, Lee Aaron. Metal queen, rockchick avant la lettre en postergirl uit mijn jeugd. Aandachtige lezers beseffen dus dat Lee Aaron al een tijdje meedraait. Haar debuut verscheen in 1982. Het is een ganse tijd stil geweest rond deze Canadese, maar ja, ze kan het nog, voor wie er zou aan twijfelen. Ze heeft nog steeds een klare, heldere stem en heeft zich terug omringd met heel bekwame muzikanten. Combineer die vocalen met geslaagde gitaarsolo's en een cleane productie en dan weet je welke kwaliteit je in je handen krijgt. Dit is stevige blues rock met zijn funderingen in de jaren '70 maar toch ook wel licht commercieel geïnspireerd. Of is radiovriendelijk een beter woord? Je hoort ook enkele covers, waar je wel kan over discussiëren. De eigen interpretatie van "Mistreated" kon me eerlijk gezegd maar matig boeien. Echt stevig is dit album niet, dus ik kan me voorstellen dat mensen iets meer pit zouden verwacht hebben. Nochtans zijn nummers als "I'm a woman" en "The best things" zeker geslaagd als je kan genieten van rustige rock. Ergens kan ik een parallel trekken met Gary Moore, die na zijn geslaagde metal-carrière richting blues en blues rock ging. Niks mis mee natuurlijk, zeker als je dit genre ook graag hoort. Maar het is maar dat je het weet. Ik heb er in ieder geval van genoten.

82