Hell Spawn

Helaas hield datzelfde Wizzfest op met bestaan met het overlijden van de nog steeds diep betreurde Wizz.Maar wat daar op het punt stond te gebeuren, was niets meer of minder dan een hulde aan Wizz in de vorm van een indoorfestival met niet minder dan tien bands! Ik mocht mij bij de gelukkigen rekenen die dit ferme tribute mochten aanschouwen, dus bij deze even een verslag van wat er zich allemaal afspeelde! 

De aftrap werd gegeven door het inmiddels legendarische  Warckon (9)! Direct wat dynamiet om erin te vliegen, dat werkt altijd. Het was een hele tijd geleden dat ik de mannen nog eens in actie had gezien, mede door het feit dat zanger/gitarist Wouter ook actief is in de hardrockformatie Wildheart en Warckon dus even zo goed als on hold stond. Maar dat is duidelijk verleden tijd! Als een stormram ploegde de potige thrash metal zich een weg doorheen de speakers richting een meer dan gretig publiek dat de jongens verwelkomde als helden. Klassiekers als "Lord Of Lunacy" en "High Treason" passeerden de revue en iedereen begon lekker los te raken. Veel werd er niet tegen het publiek gesproken, maar dat was ook niet echt nodig, behalve natuurlijk om hulde aan Wizz te brengen naar het eind van de set toe. Die was trouwens voorbij voor iemand er erg in had; de tijd gaat snel als je je amuseert!

Vliegensvlug werd alles klaargezet voor Eternal Breath (7,5) die de strijd verder zetten met hun oldschool heavy metal. Wie kent ze ondertussen niet? Menig podium werd al door deze mannen aangedaan en terecht mijns inziens. Met de set die ze hier speelden werd eens te meer bewezen dat ze blijven bijleren en hun publiek in een korte tijd meehebben. Hoge uithalen op de vocals en stevig gitaarwerk om het te ondersteunen waren de ingrediënten in deze oldschool pan verzameld! Helaas ondervonden ze even wat technische problemen op gitaar, maar alles werd door hun zanger mooi aan elkaar gepraat, zulke dingen zijn niet te voorzien, maar hoe je ermee omgaat zegt veel over je als band. 

De set werd netjes afgesloten toen alles was opgelost en Ironborn (8) het podium kwam opgemarcheerd. Game Of Thrones fans hebben al door waar deze gasten hun naam vandaan hebben gehaald, maar vergist u zich niet: niets van wat Ironborn speelde had ook maar iets te maken met de gebeurtenissen in Westeros. Rock-'n-roll met een vleugje heavy metal erdoorheen, meezingbare nummers die iedereen alleen maar meer in de mood kregen en volgens wat ik zag, een klein leger van fans compleet met T-shirts en truien van de band aan! Vaak had ik al deze naam op flyers zien staan, maar het was de eerste keer dat ik deze band aan het werk kon zien, een leuke ervaring zowaar! Het nummer "Never Again" bleek bij de fans al heel bekend te zijn en het vond ook vlot z'n weg  naar mijn trommelvliezen, rock on! Jammer voor wie nog meer wou, maar er stonden nog behoorlijk wat bands in de coulissen! 

En de eerste die er zowat kwam uitgesprongen, was Thorium (9). Hmm... nooit eerder van Thorium gehoord, dat bleek ook behoorlijk logisch; het optreden op dit TributeToWizz, was hun allereerste! Maar toen kwam de band tevoorschijn en ik zag onmiddellijk wat bekende gezichten van bij Ostrogoth en Lord Vulture! Dus... wel hun eerste optreden, maar niet hun eerste keer op een podium. Now I get it! Power metal, dat is precies wat deze jongens brachten en net daarom was ondergetekende zo blij om te zien dat David van Lord Vulture aan de microfoon stond, gezien ik een paar jaar geleden op Wizzfest al versteld stond van de stem die deze man uit zijn keelgat kan wringen! Helloween op steroids? Gamma Ray aan de speed? Noem het hoe je wilt, het feit dat iedereen de volgende dag met een pijnlijke nek zat, was wel degelijk gedeeltelijk aan Thorium te wijten! 

Ja, ik zei gedeeltelijk... namelijk omdat Vice (9,5) daarna aan de beurt was! Dit Engelse drietal had ik de avond ervoor al aan het werk gezien in De Verlichte Geest en holyhell... wat een barrage was me dat! Hier speelden ze wat langer en dat maakte het alleen maar beter! Machine Head eat your heart out! Deze Manchestrianen grooveden er lustig op los en als er in het volk mensen waren die nog stil stonden, was dat bij deze helemaal opgelost. De woestheid die uit alle nummers druppelde kon gewoon niet worden genegeerd, zoals deze band beukte, had ik nog niet veel gezien! Ligt het aan mij, of komt er verdacht veel metal van hoge kwaliteit uit Manchester? 

Toen de mannen uiteindelijk waren uitgeraasd en een laaiend enthousiast publiek toch moesten laten gaan, kwam de tijd dat Evyltyde (8) het podium betrad! Na al dat manvolk tijd voor even wat girlpower! Ook een compleet ander subgenre dat uit de speakers kwam geraasd, tijd voor wat melodische metal met ferme vrouwelijke vocalen! Headbangen, meezingen of gewoon in bewondering staan staren, we hebben het allemaal tijdens hun set gedaan, toch tenminste het publiek dat niet naar buiten vertrok... Wat kan ik zeggen, to each their own! Zangeres van dienst Hannah Delaney zong moeiteloos de hele zaak aan mekaar, de solo's vlogen ons om de oren en zo zorgden deze Britse belhamels voor de variatie die een line-up interessant houdt! 

Het Engelse geweld werd hierna geruild voor wat helden van bij ons! En als ik zeg "van bij ons", bedoel ik van bij mij, de West-Vlaamse sloophamer Guilty As Charged (9) stond in een mum van tijd met gitaren in de aanslag op het podium, klaar voor mayhem! Al van toen het Alcatraz festival nog in de Brielpoort werd georganiseerd volg ik deze gasten en wat ik verwachtte, gebeurde niet echt... het was nog veel beter! Meebrullers zoals "I'll Never", "Leap Of Faith" en vele andere werden bijgestaan door aardig wat nieuw werk, wat een opluchting was, gezien hun eerste full length ook al even uit is. Na een personeelswissel op de bas, is GAC weer helemaal terug en goddamn, wat hadden ze er zin in! Het publiek deelde blijkbaar mijn mening, niet alleen een zere nek, maar ook nog eens aan flarden getierde stembanden na afloop, precies zoals het hoort! 

Ho daar, even wat gas terug, we hebben nog drie bands te gaan! Net op tijd verscheen Diggeth (8,5) ten tonele. Wie deze naam kent, weet dat in dit geval gas terug geenszins doelt op rustige muziek! Integendeel, de Southern aandoende groovemetal met vaak een log stonerritme er aan toegevoegd, kun je erg moeilijk negeren! De felle podiumlichten die flitsen, de lage tonen die je verstand benevelen en je zo lijken mee te nemen naar het midden van de woestijn, de knarsende vocals die als een tumbleweed verder over de belachelijk dikke baslijnen rollen, Diggeth heeft alles in huis om een meer dan waardige band te zijn op dit tribute. Wizz keek vanop de bovenste steunbalk van de zaal en zag net als ik dat het behoorlijk goed was!

Direct na de bijkomende roes was het tijd voor een oude bekende, een veteraan als het ware... het al eerder op Wizzfest verschenen Babylon Fire (7,5). Iedereen wist indertijd dat deze gasten véél meer waren dan enkel maar zij die met Absolva mee waren gekomen naar België! Potige moderne metal met zowel clean vocals als hier en daar al eens wat geroep, het moet allemaal kunnen want het past zowat allemaal in de mix! De tijd heeft helemaal niet stil gestaan voor deze Britten, maar de zoektocht naar een nieuwe zanger bleek langer te duren dan gedacht. Deze is nu gelukkig tot een einde gekomen en het eindproduct stond verenigd op het podium in Lotenhulle! Nieuw materiaal van het kersverse album "Heresy In Black" vloog ons om de oren, maar ook oude meezingers zoals "Blood In, Blood Out" werden naar voor gesmeten. Ondanks de matige belangstelling van het publiek, heeft deze band, wat mij betreft, wederom hun oude heldenstatus van weleer weten te herwinnen. Ze hebben er lang genoeg mogen op wachten! 

De fans van weleer genoten van de wederkeer van Babylon Fire, althans tot Vicious Nature (9), headliner van de avond, op het podium kwam! Maar eerst kwam Karolien, vrouw van Wizz nog op het podium om het aanwezige publiek, de crew en de mensen die de Tribute op poten hebben gezet te bedanken! Een heus krop in de keel moment! En dan Vicious Nature, voor de derde keer maar nu terecht terug als headliner! Eerlijk waar... een presence gelijkend aan die van Saxon en een volume dat druk bezig was de pan uit te swingen, dat begon alleszins al goed! Of je deze mannen nu al eens had zien spelen of niet, ze pakten moeiteloos het hele publiek in en hielden iedereens aandacht vast tot het eind! Oldschool Heavy Metal op z'n allerbest was het, geen toeters of zelfs maar bellen, gewoon op de manier die Wizz zelf het allerliefst had: zoals het vroeger werd gedaan, zonder poespas en recht door zee! Oudere songs, de ganse nieuwe Ep "VII" een Marhsall Law medley en als afsluiter de Black Sabbath song "Symptom of the universe"! Ik zweer het... De mannen speelden zo ongenadig intens, dat het voorbij was voor je er erg in had... en daarmee kwam ook meteen een einde aan dit Tribute To Wizz... Iedereen, letterlijk IEDEREEN had tranen in de ogen toen "Rock Lives On" de zaal in werd gestuurd. Ik was zeker deel van het meer geëmotioneerde deel van de zaal, ik mis Wizz nog steeds immens veel. Maar... is het dan geen goed teken dat we nog steeds zoveel goeie bands op de been krijgen om hem te gedenken? Dat we met zoveel wederom richting Lotenhulle zijn gesneld? Dat dit laatste liedje ons zo ongelooflijk veel doet? Wat mij betreft, bewijst het alleen maar dat Wizz altijd zal blijven leven in alle fans, in iedereen die hem kende en in hem geloofde. Mijn persoonlijke eindconclusie: dit was een geweldige namiddag/ avond, maar... het zou best niet éénmalig blijven! Rock lives on!

Pic Credits: Tomy Vogelaere + Andy G. Maelstaf