Hell Spawn

Voorganger "Winter" was een, op zijn minst gezegd, opvallend album van het Texaanse Oceans Of Slumber. Opvallend door zijn complexiteit, door zijn moderne, harde sound, door de vermenging van doom, gothic met blast en nu metal uitspattingen. En door de emotionele zang van Cammie Gilbert. Nieuwe plaat "The banished heart" moet de band een paar treden hoger op de prog metal ladder brengen. De band gaat immers een stap verder in de ontwikkeling van hun boven beschreven sound. "The banished heart" is alleszins een erg intens werkje geworden. Op een bizarre manier ingetogen ondanks een paar blastbeat of grunts uitspattingen. Het duurt immers tot nummer 6 "Etiolation" eer er iets van een gedreven groove te spotten is. Maar de band creëert een donkere, sombere en tegelijk harde sound die past bij het leed en de droefheid in de teksten. Het versterkt de pijn die uit de scheiding van drummer Dobber komt, het benadrukt de zorgen over zijn dochter, de muziek huilt mee met de kanker van Cammies vader. Het omlijst perfect de emotioneel geladen thema's. Na 65 minuten (want zo lang duurt deze trip) heb je wel eens iets anders nodig! Nog ergens een extra groovend stukje was een aangename afwisseling geweest. Geen lichte kost, maar ik wil het graag aanraden aan fans van Pain Of Salvation of Echoes Of Eternity (wie kent die trouwens nog?). En Evergrey liefhebbers, want Tom Englund bewijst nog maar eens zijn fenomenale inlevingsvermogen in dramatische duetten in "No color, no light". Dat en "A path to broken stars" zijn meteen de aanraders van deze plaat. "The banished heart" raakt je gemoed, hoe dan ook, positief of negatief. Dat is een kunst, sowieso!

87