Hell Spawn

 

EVIL OR DIE Festival

Hell Spawn » Interviews » EVIL OR DIE Festival

DAG 2:
In het West-Vlaamse Roeselare hebben ze er geen boodschap aan dat de zomerfestivals ondertussen afgelopen zijn... Dan doen ze gewoon binnen verder, ziet u! De eerste dag van Evil Or Die Fest, was er één gewijd aan hardcore. De tweede, daar was ondergetekende bij en daar krijgt u nu een verslagje van!

Written by Thomas

EVIL OR DIE Festival

Nil Miserans (8) viel de eer ten deel om de spits af te bijten. Ik kende deze gasten al een tijdje langer, voor wie het niet wist: Nil Miserans staat garant voor kwaliteitsvolle, symfonische black metal en ze bewezen dat nu wederom! Hoewel het publiek niet bepaald in groten getale naar binnen kwam gestormd, waren de mensen die er stonden toch meer dan enthousiast, volledig terecht mijns inziens. Geen corpsepaint en spikes van een halve meter lang, maar gewoon muzikaal vakmanschap zonder al te veel poespas op het podium, zo mag ik het graag horen! Veel headbangmomenten, afgewisseld met sfeervolle, soms sinistere passages in de muziek. Helaas leden de mannen het lot dat de meeste openers van een festival: het geluid was niet om over naar huis te schrijven, de drums kletterden het nochtans overtuigende gitaarwerk helemaal naar de achtergrond. Afgezien daarvan, wat mij betreft een leuke opener en een overtuigend startschot. 

Daarna werd het podium zowat besprongen door Deconsecrate (7), die zowat de enige hardcore band op de affiche van deze dag was, maar ze lieten het niet bepaald aan hun hart komen. Dit collectief dat bestaat uit ex-leden van bands als Omerta en al menig kleiner podium zowat verwoestte, bracht wat ze te bieden hadden met overtuiging. Wie niet echt tuk was op de moshpits waar hardcore meestal mee wordt geassocieerd, hoefde zich geen zorgen te maken; de band vroeg het publiek niet om heel het kot (of elkaar) af te breken en speelde gewoon dapper door. Wat kan ik zeggen? Hardcore is je ding, of het is het niet. Persoonlijk kan ik dit soort muziek wel pruimen, mits vakkundig gespeeld en dat was hier toch wel het geval. Het publiek begon ook al wat talrijker te worden, hoewel de middag nog niet halverwege was. Aangezien hardcore nummers altijd kort en krachtig zijn, was de dertig minuten durende set van de mannen voorbij voor ik er erg in had. 

Ze maakten plaats voor iets totaal anders, het flamboyante Mr Myst (7,5) was nu aan de beurt. Na de eerste twee nummers, kwam de melding dat deze band rock-'n-roll speelde en ik moet zeggen, gezien de klederdracht en attitude van de mannen had ik al zo'n vermoeden. Vooral de zanger van deze kleurrijke band viel behoorlijk op; een zekere Axl Rose-achtige houding viel niet te ontkennen. De connectie met het publiek was er in ieder geval wel, wie er stond begon na een tijdje luidkeels mee te kwelen met de toch wel aanstekelijke muziek die meneer mist voortbracht. En een cover van Elton John even in je setlist gooien en het nog goed doen klinken ook? Het was wel degelijk mogelijk en werd ook bewezen! Partypoppers, grote balonnen het publiek insmijten en meerdere collectieve meezingmomenten waren allemaal onderdeel van de toch wel leuke performance die deze jongens het festival schonken. 

Maar ook aan mooie liedjes komt een eind, vooruit met de geit, het was tijd voor Fractured Insanity (9). De eerste death metalpassage op het podium en wat voor één! Met elk album dat ze het leven inroepen, worden ze alleen maar diverser en meer doelgericht, wat ongeveer tien jaar geleden begon, duurt nu nog steeds verder en ook live zit alles meer dan goed. Een devote fanbasis drong zich een weg naar voor en headbangden allemaal zowat hun nek naar de vaantjes. Niet moeilijke als je dit collectief bezig zag! De band had er enorm veel zin in en speelde moeiteloos zowel nieuwe nummers als oude klassiekers. Was ik even blij dat " All shall fade" erbij was, wat mij betreft een death metal evergreen... De vocals die vroeger, in de tijd van eerste release vooral klonken als gericht gerochel, zijn nu in één woord gewoonweg: 'evil' te noemen, het zinderende gitaarwerk deed yours truly bij momenten denken aan Aborted. Opletten dat jullie je vingers niet branden mannen! De temperatuur in de zaal begon behoorlijk de pan uit te swingen toen ik de gasten met spijt van het podium zag vertrekken. 

En dat zou er niet op beteren, want Fields Of Troy (9,5) stond klaar om het publiek nog wat meer te doen zweten! Deze band zijn oude bekenden voor mij, bassist Jürgen Elias was vroeger actief in het Torhoutse Distorted, zanger Louis Soenens was vroeger te zien bij bands als Exzistem en Horizons. Het was niet bepaald het makkelijkste optreden om te spelen, gezien dit de eerste show was samen met hun nieuwe drummer. Daar bovenop kwam nog eens dat gitarist Sven zich diezelfde dag nog naar het moederhuis moest spoeden gezien hij op het punt stond vader te worden. En guess what? Dat kon allemaal geen roet in het eten gooien! De grooves vlogen rond ieders oren, hoewel gitarist Nick deze keer solo voor al het gitaargeweld moest zorgen en Louis hield de zanglijnen op z'n eentje perfect in stand. Het volk rondom mij was aan het headbangen, meezingen, kortom uit de bol aan het gaan... Nog steeds het beste gevoel op een liveshow! Gezien de mannen binnenkort studiowaarts gaan om de opvolger van hun eerste release "Hardship" op te nemen, was er nieuw materiaal dat meteen eens live kon worden getest en verdikke, dat wordt weer een topplaat als ik het zo hoor! Traditiegetrouw sloten ze hun set af met het ondertussen meer dan gekende "Static flow" en verlieten als overwinnaars het podium. As far as I'm concerned, waren ze de band van de avond! Nieuwe drummer succesvol ingewijd, onvoorziene omstandigheden prima opgevangen én nog eens een optreden om u tegen te zeggen gespeeld, dikke pluim mannekes! 

Op dat élan werd voortgeborduurd door Reject The Sickness.(6) Tijd voor nog wat meer doods metaal! In alle eerlijkheid was dit de enige band op de affiche, waar ik nog nooit zelfs maar van had gehoord. Truth be told, wat ze speelden, viel voor ondergetekende best goed te verteren, maar het was ook niet bepaald een wauw moment. Begrijpt u me nu niet verkeerd, het publiek bleef lekker in vorm, maar misschien waren we na Fields Of Troy iets te veel in de watten gelegd? Eerlijk waar, potige death metal met de nodige schwung gebracht door een enthousiaste band, die uitermate dankbaar was om er te mogen staan, de trein bleef gewoon doorrazen, zij het ditmaal op een ander spoor. 

Na al dat rondhossen even tijd voor een meer sfeervol moment, Thurisaz (8) was in aantocht! Ook deze band draait al een tijdje mee, het Wervikse collectief brengt een mix van symfonische black metal met hier en daar wat death en ook een fikse scheut prog tussen. Het tempo ging zowel op het podium als in het publiek een beetje achteruit, maar dat was niet noodzakelijk slecht nieuws. Thurisaz speelde hun complex materiaal met verve en de fans waren er in het publiek makkelijk uit te halen. Ikzelf miste wat van de oude songs in de setlist, hoewel de ingetogenheid van de rustige stukken zowel muzikaal als vocaal zeker beluisterbaar is, mis ik toch de nummers die meer draaiden om op tijd en stond een snoeiharde muur van gitaren met dialoog tussen screams en grunts. Hoe dan ook, variatie is en blijft uiteindelijk voor veel bands de sleutel om hun materiaal interessant te houden, zo ook bij deze Wervikse barden. 

Na een laatste buiging en een foto met het publiek, lieten ze het podium over aan de veteranen van Ostrogoth (9). En holy hell, hadden die er weer zin in! Met de overtuiging en bravoure die we van hen gewend zijn en oh zo graag mogen aanschouwen, namen ze ons in een rechte lijn weer mee naar de jaren tachtig, "The full moon's eyes" waren niet veraf toen de "Queen of desire" zich openbaarde! Is het een wonder dat de mannen indertijd ook in Amerika succes oogsten met nummers als deze? Wat volgens mij wel niet onopgemerkt kon blijven, was dat het overwegend jonge publiek blijkbaar nog maar weinig van deze Oostgoten kende of ze nog nooit aan het werk hadden gezien, iedereen kwam met wat vertraging in beweging, maar dat kon je in geen geval op de band steken! Het recente nummer "Clouds" werd opgedragen aan Whiteshark, de oorspronkelijke gitarist van de band die enige jaren geleden overleed. Voorwaar een mooi moment, onwillekeurig moest ik even denken aan de diep betreurde Wizz. Wat mij betrof, was het nummer ook voor hem! 

Na een lang en welgemeend applaus van een dan toch dankbaar publiek, werd de baan vrijgemaakt voor de headliner van dienst, namelijk de Deutsche jungs van Primal Fear. (8) Jammer genoeg waren er blijkbaar wat technische problemen, waardoor er iets later begonnen werd maar soit, vorwärts met de geit! Als ik zeg 'power metal in optima forma', neem dat hier dan maar erg letterlijk! Van het moment dat de zingende spierbundel Ralf Scheepers en zijn kompanen het podium opkwamen, vlogen de devilhorns in het publiek de hoogte in en ging iedereen lekker loos. Ralf bleef het publiek maar opjutten en hij zit al lang genoeg in het vak om te weten hoe dat precies in z'n werk gaat. Meezingen en op tijd een stond een gezonde 'Heeell yeah!' eruit wringen zult gij! Het publiek had er nog steeds even veel, zo niet nog meer zin in, zelfs na een band of acht... Serieus mannen, mijn nekspieren haten mij nu al als de pest, is het nog geen tijd om te stop... of ja, jullie kunnen "Metal is forever" nog eens te berde brengen waardoor heel de zaal zowat ontploft, waarom ook niet. Go hard or go home, toch? Jazeker, en zonder ook maar één moment te doelen op een cliché: als je met dit nummer zij aan zij staat te headbangen, zingen en je te amuseren als maar zelden gebeurt, dan weet je pas waar metal écht om draait! Na nog één encore, was hun set echt afgelopen en zo ook deze tweede dag van Evil Or Die fest. 

Niet voor het één of ander, maar ik heb me verdraaid goed geamuseerd! Dieter en Eve, knap om zo'n line-up samen te stellen en alles (uiteraard samen met een crew van jewelste) zo vlot te laten verlopen. May we all keep it metal forevermore! 

 

Thomas

Related Items

CD of the month

Image FINAL COIL

The World We Inherited
Sliptrick Records
Cd van de maand februari 2024

Previous CD of the month

Here Comes The Rain
SPV/ Steamhammer
Cd van de maand januari 2024

  • CCN Systems NV
  • Instath BVBA
  • Combell NV
  • Knowledge BVBA NV

© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.

Hosting and customn CMS made by VideoStore.be and Igor VC