Hell Spawn

Op de 22 jaar dat deze Britse band bezig is, hebben ze al enkele meesterwerken afgeleverd. De verwachtingen voor dit nieuwe album waren dus hooggespannen. "Gothica" valt echter initieel een beetje tegen, als je het in Ten-normen bekijkt toch. Dit is in mijn ogen niet hun beste album. Het siert hen zeker dat ze durven evolueren of zelfs een nieuwe koers varen en niet blindelings blijven doorstappen op het gekende, succesvolle pad, hoewel het in wezen toch een typisch herkenbaar Ten-album is. Dit album blijft uiteraard melodieuze hard rock van hoog niveau, met heel wat AOR-invloeden. En wat een klasbak is zanger Gary Hughes. Voeg daar onder andere drie goede gitaristen aan toe en je weet dat je kwaliteit krijgt. Maar ik heb al betere albums gehoord van de band. Er ontbreekt precies wat pit, wat ziel. En toch, ik kan het misschien niet genoeg herhalen, is de kwaliteit zo veel beter dan de doorsnee band in dit genre. Misschien moet je het nieuwe album wel een paar keer beluisteren om de finesses te ontdekken, maar eens je op dezelfde golflengte zit, is het gewoon alweer puur genieten. En dat bijna een uur lang. Toppers voor mij? Het aanstekelijke "The wild king of winter", het happy "La luna dra-cu-la" en het rustige "Paragon". Of de eveneens rustige afsluiter "Into darkness" inclusief schitterend soleerwerk. Bekijk ook eens het fraaie artwork en je weet dat dit toch eigenlijk alweer een album is dat je in huis moet hebben...

84

Bart C.