Hell Spawn

 

SOS fest day 3

Hell Spawn » Interviews » SOS fest day 3

Derde en laatste dag alweer van het immer gezellige SOS fest. Het bleek ook de rustigste dag van de drie te zijn, ook qua opkomst was het wat minder druk dan de vorige dagen!

SOS fest day 3

Resin (7) mocht de spits afbijten, en bracht grunge getinte metal. Het eerste gedeelde van hun set werd helaas geplaagd door feedback, niet leuk dat constante gepiep. Ook de violiste kon je bij momenten maar met moeite horen, en drie gitaren op het podium en er maar twee horen... Ook voor dit soort muziek is het echt niet nodig om er met drie gitaristen te staan... Naar het schijnt was hun debuut cd uitverkocht en werkten ze nu aan een opvolger. Het was niet slecht wat we hoorden toen de feedback zogoed als verdwenen was, maar ze verdienen een herkansing voor we er een definitief oordeel over vellen.  

Over Faith In Glory (8,5) had ik al veel goed gehoord en we hadden hun album "Opia" al eens gestreamd en de verwachtingen lagen best hoog. De vier jonge kerels, waaronder de broertjes Jack (gitaar) & Aiden Collins (bas) die ook de zang deelden, gaven het beste van zichzelf en toonden in tegenstelling tot Resin een heel wat energiekere podium présence. Hun muziek omschrijven is niet zo eenvoudig, stevige gitaren met rustiger ingetogen passages en zeer aanstekelijke zanglijnen. We kregen zelfs een covertje van Black Stone Cherry, namelijk "Blame it on the boom boom". Het paste zelfs wonderwel tussen hun eigen materiaal. Het enthousiasme en de lachende gezichten van een band die zich schijnbaar enorm amuseerde, was echt tof om te zien! Een van de toppers van de dag, mogelijks een bandje om in de gaten te houden!

Hierna was het de beurt aan ons eigenste Eternal Breath (8,5), en die gaven echt het beste van zichzelf. Zanger Andy was uitstekend bij stem, Kenny mepte er terug op los, bassist Aaron croste van de ene kant van het podium naar de andere kant en de snarenplukkers van dienst, misschien iets minder beweeglijk, vuurden toch de vette riffs met veel overgave op het publiek af. In het begin was de reactie misschien wat aan de lauwe kant, maar naarmate de set vorderde, beterde dat echt wel. Naast 2 nieuwe songs was er uiteraard ook nog de vertrouwde Exodus cover "Lesson in violence". Ook leuk om achteraf bevriende Engelsen te horen boffen op onze jongens. 'Wow die zijn er op vooruit gegaan'; 'amai, die zijn heel wat strakker geworden'... Midden in de set nog een mooie oproep om onze overleden vriend Wizz zijn laatste applaus op Engelse bodem te geven! Zeer geslaagd, het enige minpuntje was de Engelse bindteksten van zanger Andy, daar gaat ie toch wat vlotter moeten in worden en wat aan gaan werken. Feit is en blijft dat een Engelsman je daar nooit op afrekent!

Vervolgens The Deep (9). We waren zanger Tony bij het arriveren al tegengekomen aan de ingang! Het was trouwens ons tweede The Deep concert en wederom op Engelse bodem. Eerste keer was in een cafeetje in London, nu in een deftige zaal en met een veel beter geluid. De heren brengen al jaren NWOBHM en de songs worden door Tony's fantastische stem echt de hoogte ingestuurd. Toch vind ik dat er door Tony's stem ook wel wat eighties hard rock invloeden te horen zijn! Je ziet een bende oude rotten die zich ongelooflijk amuseren. Hun heel, heel wat jongere drummer geniet ook zichtbaar van het spelen met deze veteranen. Het zou gerust de zoon of kleinzoon kunnen zijn van een van de heren. Maar dat is volledig ter zijde, de jongeman mept er lustig op los. The Deep is een goed geoliede machine, maar liefst 5 songs uit hun schitterende debuut "Premonition" passeren de revue. "All I want", "The rider" staan steeds garant voor puur luisterplezier. Ongelooflijk dat deze songs al zovele jaren oud zijn en nergens gedateerd overkomen! Afsluiters waren het sublieme "When the rains came" uit hun voor volgend jaar geplande tweede langspeler en uit hun te verschijnen ep kregen we "Dead man walking" en "Prepare to rock".  Er werd tijdens de set een jeugdige (6 à 7 jaar denken we) fotograaf het podium opgehesen welke voor een luchtig momentje zorgde. Nogmaals het bewijs dat The Deep muziek brengt voor alle leeftijden. Genieten zonder meer. Mijn 'band of the day'!!!

Wegens omstandigheden hebben we helaas een groot stuk van Kill Or Cure hun set gemist, heel jammer... Enkel vaste afsluiter en tevens eigen gemaakt cover "From Paris to Berlin" hebben we nog kunnen meepikken... Spijtig maar helaas...

Fire Red Empress (8) daar hadden we nog niet eerder van gehoord, dus hadden we de naam al eens opgezocht via het net en wat we al konden horen stond ons enorm aan! Vier kerels en een knappe zangeres die in het begin nogal wild tekeer ging. De monitors moesten er zelfs aan geloven. Nu ja, het was leuk om te zien! Vaak starten ze met stoner getinte riffs om telkens tot een heuse explosie van power te komen. Maar er bevonden zich ook stevige rockers in de set en dat kwam de variatie alleen maar ten goede. Zingen, roepen, schreeuwen, frontvrouwe Jennifer komt met alles weg. We zijn alvast zeer benieuwd naar het debuut "Black morphine" dat in oktober moet verschijnen!

Fahran (8) kenden we, maar hadden we nog niet eerder live aan het werk te zien. De vijf jonge kerels brachten een lekker potje melodieuze hard rock. Zanger Matt beschikt over een mooie melodieuze zang, maar ergens ergerde zijn stage performance me soms een beetje. Teveel en te vaak dezelfde bewegingen, maar da's misschien wat muggenziften, want hetgeen Fahran bracht was zeer genietbaar en we herinneren ons vooral nog de zeer energieke bassist!

Toen kwam er een speciaal en enerzijds best emotioneel moment... ons allerlaatste Triaxis (8,5) concert. Wie de band en de perikelen volgt weet dat er nog weinig originele leden actief zijn binnen de band nadat Claire en haar man Owen (de oprichters) de band vaarwel zeiden om een familie te stichten, kort daarna stapte ook zangeres Krissie op... Een nieuwe drummer en gitarist werden aangetrokken, alsook een nieuwe zangeres, de charmante Angel Wolf. De drummer verliet na enkele shows de band alweer. Op SOS fest bemande Jack Stone van Endeavour de plaats achter de drumkit. En nu komt het; het laatste originele lid Glynn heeft ook zijn vertrek aangekondigd en gaat bij Power Quest gitaar spelen...Waardoor bassiste Becky eigenlijk het enige lid is dat overblijft van de "Zero hour" cd line-up... Hierdoor heeft de band besloten om er het bijltje bij neer te leggen! Enfin, over naar de muziek en die was wederom subliem. Oké, het was wennen want Angel klinkt heel anders dan Krissie en sommige songs klinken best anders dan we gewoon waren. De zang is heel wat hoger, maar dan kon ons niet deren, in tegendeel. "Stand your ground", "Black trinity", "Sker point" het deed deugd dat allemaal nog eens te horen. En zoals vaak zit er ook een covertje in de Triaxis set en dat was deze keer eentje van Dio, en Angel bracht "Don't talk to strangers" subliem! Volgend jaar volgt normaal in Schotland het allerlaatste Triaxis concert! Thank you for the wonderfull music Triaxis, I'm gonna miss you... 

Afsluiter van de dag was Power Quest (6,5) de band deed voor het behoorlijk uitgedunde volk zijn ding met veel enthousiasme, maar eerlijk gezegd begon het ons na enkele songs behoorlijk tegen te steken. Op cd hebben we er net hetzelfde probleem mee! Niet iedereen van ons gezelschap was het met onze mening eens. Dus na afscheid van enkele vrienden, gingen we terug hotelwaarts want we hadden de dag erna een fikse rit huiswaarts voor de boeg. Tot volgend jaar SOS fest!

Opener op het akoestische podium Liz Owen moest verstek geven na een ziekenhuisopname, we wensen haar alvast veel beterschap, Harriet & Steel Threads hebben we aan ons laten voorbijgaan. Dorja (8,5), de nieuwe meidenband van bassiste Becky (Triaxis, iDestroy) daar waren we zeer benieuwd naar, ook al was het akoestisch. De meiden waren niet alleen mooi om naar te kijken, ook live stonden ze hun euh... mannetje. En ondanks dat zangeres Aiym wat ziekjes was, wist ze ons toch vocaal enorm te overtuigen, wat een mooie warme stem. De songs uit hun debuut ep "Target practice" gingen er vlotjes in, het werd na de set gezellig druk aan Dorja's merchstand! Een ding is zeker, onze interesse naar een elektrische set is meer dan gewekt! Chris en Luke Appleton (8,5) hun akoestische set hebben we voor de helft gezien, na een paar zware dagen haddenen we af en toe een pauze nodig, maar de nieuwe songs uit "Defiance" die werden gebracht ("Rise again", "Connections") klonken fantastisch.

Nico 

Related Items

CD of the month

Image FINAL COIL

The World We Inherited
Sliptrick Records
Cd van de maand februari 2024

Previous CD of the month

Here Comes The Rain
SPV/ Steamhammer
Cd van de maand januari 2024

  • CCN Systems NV
  • Instath BVBA
  • Combell NV
  • Knowledge BVBA NV

© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.

Hosting and customn CMS made by VideoStore.be and Igor VC