Hell Spawn

Doll Skin is een Amerikaans viertal. Om correct te zijn, dit zijn vier jonge meiden die mekaar leerden kennen op de Phoenix School Of Rock in 2013 en na die jaren nog steeds in de originele bezetting voortdoen. Daar werden ze op een of andere manier opgemerkt door David Ellefson, de bassist van Megadeth, en dat zijn natuurlijk mannen die deuren kunnen openen. Een dik jaar later lag er al een ep in de rekken, in 2016 gevolgd door de eerste full cd. En hier is al de opvolger. Dit is zeemzoete, catchy punkrock in zijn zuiverste vorm. Ze pretenderen een beetje de moderne Runaways te zijn. Maar het is toch allemaal een beetje aan de brave kant. Ik vind het meer de vrouwelijke versie van My Chemical Romance met een sausje van Avril Lavigne. Het klinkt allemaal poppy en behoorlijk commercieel. En vooral vergankelijk. Ik heb zo de indruk dat tieners het doelpubliek zullen uitmaken. Het is allemaal goed uitgekiend, daar niet van. Het ziet er stoer uit en de dames hebben een lekker wilde attitude, dat is toch al iets. De zangeres heeft ontegensprekelijk een goede stem. En de gitaarpartijen zijn bij momenten best pittig. Bovendien, een nummer als "Persephone" en "Puncha nazi" gaat echt de goede richting uit. En de cover "Uninvited" is ook best te pruimen. Maar het zullen vooral nummers als "Sweet pea" zijn die in Amerika een hit zullen worden. De elf nummers lijken bij momenten wel een beetje op mekaar. En na 36 minuten is het gedaan met de pret. En zoals zo vaak zal het voor iedereen verschillend zijn. De ene zal blij zijn dat het gedaan is en de andere zal het schijfje nog eens laten draaien omdat hij of zij er niet genoeg kan van krijgen. Als rolmodel voor jonge meisjes is deze band goud waard. Keerzijde van de medaille is dat de aandacht en het succes vluchtig kunnen zijn en dat er morgen een andere band klaar zal staan. Voor mij is dit een leuk album maar zonder poespas...

72Bart C.