Hell Spawn

Yarr mateys! De Schotse zeerovers Alestorm zijn met "No grave but the sea" toe aan hun vijfde rooftocht op cd gezet en hij viel ondergetekende zomaar in de schoot! Even de schatkist opentrekken en kijken of er goud en juwelen dan wel zeewier en slijkmossels in zitten... Met de titeltrack als openingssalvo is de toon meteen gezet, wat een heerlijk catchy melodietje heeft het ook. Je bloed gaat er prompt sneller van stromen! "Mexico" is één van de bewijzen op deze plaat dat Alestorm eerst en vooral een band is die niets liever doet dan lol trappen en daarom ook niet vies is van een cliché of twee of goedkope humor, wat ik ten zeerste kan waarderen! Op "To the end of the world" bewijst commodore Christopher Bowes dat hij, ondanks niet af te wijken van zijn vaste keuzes van instrumenten en songstructuren, toch nog steeds nummers uit zijn kapiteinsjas weet te schudden die meer zijn dan enkel een meezingrefrein dat tig keer wordt herhaald. Hoewel met diezelfde meezingrefreinen helemaal niets mis is; op "Alestorm" wordt er nog steeds hevig op het schip van de vijand ingehakt terwijl je aan de weet komt wat nu precies de vier dingen zijn die een piraat nodig heeft, meer van dat alstublieft! En meer krijgen we: "Bar und Imbiss" doet qua tempo denken aan "Nancy the tavern wench", een nummer dat Alestormfans van het eerste uur vast nog wel kennen. Even walsbaar en het had zo gespeeld kunnen worden in één van de tavernes op Tortuga. Daarna komt het mafste nummer in heel deze zee van piratenmetal, namelijk "Fucked with an anchor"... Ik zweer het, dat refrein blijft nog dagen in je hoofd hangen en is zo verleidelijk om aan te heffen als je even zo'n dag hebt waarop de hele wereld zowat mag ontploffen! De melodie daarentegen, doet eerder denken aan een kinderliedje, wat het nummer alleen maar nog gekker maakt. Onwards lads! "Pegleg potion" is gewapend met een vioolmelodie die je aan het dansen krijgt, of je nu wil of niet! Zowat alle elementen die van Alestorm zo'n aimabele band maken zijn aanwezig op "No grave but the sea", alleen nog beter uitgekiend en zonder hun eigen formule leeg te melken, zo moet dat! "Man the pumps" is een nummer met een epische ondertoon, je ziet in gedachten het schip gewoon vechten tegen de storm waar het doorheen moet, het abrupt triest eind van het nummer komt wat onverwacht, maar niet getreurd en vooruit met de geit! Het stevige "Rage of the pentahook" is mijns inziens wel degelijk toekomstig mosh- en crowdsurfmateriaal, bij wijlen deed dit lied me even denken aan Swashbuckle, de dubbele basdrums gaan aan een dusdanige vaart dat ze de Kraken zouden kunnen wekken. Dan ten slotte komt "Treasure Island" en net zoals op hun vorig offensief "Sunset on the Golden Age" wordt ook dit schijfje afgesloten met het langste nummer dat er op te vinden is, de coda van deze afsluiter is niet meer en minder dan het geluid van krakende planken en het geruis van de golven. De storm is gaan liggen en de zee is weer rustig... of toch tenminste tot je nog eens doorspoelt naar het eerste nummer! Dat is wat ik gedaan heb nadat ik dit album voor de eerste keer hoorde! Alestorm is helemaal terug en dit kanonschot zal zijn doel volgens mij niet missen. Metal ahoy!

89          Thomas