Hell Spawn

Wolverine is een Zweeds vijftal. Waar we Zweden meestal associëren met stevige death, kan dit niet echt gezegd worden van deze band. Hoewel ze, geloof het of niet, in 1995 weldegelijk in dit zware genre actief waren. Maar ze voelden dat hun hart meer bij progressieve muziek lag en vrij snel kwam er dus een drastische koerswijziging. Of dat een terechte keuze is moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken. Feit is dat Wolverine zeker niet de meest gekende band is, ondanks het feit dat dit reeds hun vijfde album is. Het debuut kwam uit in 2001 en ze nemen duidelijk hun tijd om een album uit te brengen. Massaproductie is dus niet aan hen besteed. En eigenlijk kan ik ze geen ongelijk geven. Hun vorige schijven kregen, bij een select publiek weliswaar, allemaal bijzonder lovende kritieken. Ook "The BedlamOverture" is iets speciaals. Bij de eerste luisterbeurt vond ik er weinig aan. Te rustig voor mij, hoewel prog voor mij niet steeds een harde hand nodig heeft. Maar dit is opnieuw zo een typisch album dat je een paar keer moet beluisteren. En dan vallen de puzzelstukjes in mekaar. Dit is zowel melodieus, episch, dynamisch, duister, moody, emotioneel, ingetogen, melancholisch als sfeervol. Grotendeels bijzonder rustig, maar doordacht van opbouw. Je hoort veel variatie, er komen ook diverse invloeden naar boven en de nummers groeien echt. En wat die zanger allemaal kan... De muzikanten moeten eigenlijk niet onder doen en er worden ook nog enkele gasten uitgenodigd. De meest nummers zitten qua stijl tussen enerzijds Anathema, Katatonia en Paradise Lost en anderzijds Pink Floyd, Sympony X en consoorten. De prachtige opener (tevens titelnummer) duurt bijna een kwartuur. De nummers die daar op volgen hebben eigenlijk allemaal een andere invalshoek maar hebben één ding gemeen: na enkele luisterbeurten zijn het gewoon pareltjes. De schijf duurt in totaal bijna 70 minuten en verveelt geen seconde. Dit is typisch zo een luisterplaat. De nummers zijn zo gedetailleerd uitgewerkt dat je enkel respect kan hebben voor dit vijftal. Okee, bands als Dream Theater zijn misschien iets steviger en gebruiken meer toetsen, maar kwalitatief gezien moet Wolverine zeker niet onder doen. Als je spreekt van een ondergewaardeerde band, dit is er een mooi voorbeeld van. Ik kan enkel hopen dat ze met deze schijf een groter publiek kunnen bereiken.

88Bart C.