Hell Spawn

Tom G. Warrior als één van mijn grootste muzikale helden vernoemen is eigenlijk nog een understatement, ik volg hem al van in het prille begin en hij heeft me, behalve de latere releases van Celtic Frost, nooit teleurgesteld. Zijn boek "Onlydeath is real" is verplichte kost voor ieder zichzelf respecterend fan van de man en daarin kan je lezen en zien hoe de jonge Tom, zonder het te beseffen, generaties metalheads zal beïnvloeden mede door bepaalde trauma's in zijn jeugd. En het zijn nu net die trauma's en latere problemen (met Celtic Frost oa) die er voor zorgen dat de beste man de laatste jaren ontzettend sterke platen uitbrengt. Het laatste album van Celtic Frost "Monoteist" was al een prachtig donker geheel en zette de toon voor het debuut van Triptykon"Eparisteradaimones" dat ook al de nodige waardering kreeg. Natuurlijk heb je verwachtingen als fan, maar als die verwachtingen dan ook nog eens overtroffen worden met dit "Melanachasmata", dan overvalt je toch weer het gevoel dat je had als tiener in de jaren '80, de kriebels in de buik en gewoonweg niet over de plaat kunnen zwijgen en keer op keer opnieuw beluisteren om ieder detail te ontdekken. "Tree of suffocatingsouls" opent brutaal en de typische 'eughh' zet de toon voor een krachtig snel nummer met een machtige groove tijdens het refrein. Het volgende "Boleskinehouse" kennen we al van de two-track digitale single die voorafging aan deze release, een prachtig donker sfeervol nummer waarin de machtige bas van Vanja een centrale plaats krijgt. Wat een vet geluid! "Altar of deceit" start ook sfeervol en minimalistisch om daarna de razernij binnen te laten, vooral het stemgeluid van Tom Gabriel Fisher valt ontzettend op, zelden heb ik hem de woorden zo horen uitspuwen. "Breathing", de titelsong van de voorafgaande single, is samen met de opener de snelste song op de plaat, de agressie, groove en donkere sfeer samengebald in een fors nummer. Het contrast kan dan ook niet groter zijn met "Aurorae", heel sfeervol met grote new-wave invloeden en het bouwt zich langzaam op tot een zeldzame parel die je moet gehoord hebben, mijn absolute favoriet van de plaat! Nadeel is natuurlijk dat het volgende nummer alleen maar kan tegenvallen (in je gedachten weliswaar) maar na een paar keer afzonderlijk naar "Demon pact" geluisterd te hebben, is dit natuurlijk ook een klasse song met een heel dreigende scherpe toon die op de achtergrond meedraait als geluidseffect en dat mist zijn uitwerking niet, dit is materiaal om een leek de stuipen op het lijf te jagen! Daarna is het tijd voor de twee langste songs op de plaat nl. "In the sleep of death" en "Black snow" die repectievelijk meer dan 8 en 13 minuten duren, maar ze vervelen geen moment. Als afsluiter kiest men opnieuw voor een zeer introverte laatste song alsof men zelf moet bekomen van al het geweld dat men uit de donkerste krochten van de aarde heeft gehaald. In de zomer op diverse festivals te zien en in december volgt dan een club-tournee met At The Gates en daar zijn ze op zijn best me dunkt, donkere zweterige zalen waar ondergetekende zeker aanwezig zal zijn. Het moet al een straffe band en plaat zijn die dit Triptykon van de nr. 1 op mijn jaarlijstje zal verwijderen!
95    Fozzie