Hell Spawn

Ik ben nog steeds verbaasd over het carrièreverloop van Lacuna Coil. Het leek in de begindagen echt een up and coming band, maar op of andere manier zakten ze af naar de middenmoot. Nochtans hebben ze soundgewijs geen drastische koerswijzigingen gemaakt, ze zijn gewoon geëvolueerd naar een minder gotisch klinkend geluid. Maar nog altijd uitermate herkenbaar als Lacuna Coil. Hun vorige plaat "Dark adrenaline" van 2 jaar terug vond ik iets te herkenbaar, voorspelbaar zelfs. Ik kon de verminderde interesse in die optiek zelfs begrijpen. Ik heb de indruk dat de band het zelf ook inzag, want er klinkt een vorm van revanche door in dit nieuwe album, nummer 8 intussen. Revanche in de vorm van agressie, pit. "Broken crown halo" klinkt in zijn geheel enthousiaster, natuurlijker en een stuk harder dan zijn 2 voorgangers zelfs. Maar ontegensprekelijk nog steeds als Lacuna Coil. Dat ligt vooral aan de zang van Cristina Scabbia en Andrea Ferro. Die laatste schurkt zich zelfs af en toe weer eens tegen een grunt aan (in opener en eerste single "Nothing stands in our way" zelfs al). Het is geen bom van hier staan we weer, daarvoor evolueert de band te beheerst, te gecontroleerd. Maar het vuur in Lacuna Coil is weer aangewakkerd. Het nieuws dat na de release en na 16 dienstjaren drummer Criz Mozzato en gitarist Pizza Migliore opgestapt zijn, kan misschien ook nog andere vuren opstoken...
78    Pow