Hell Spawn

Duitse viking/folk/pagan... het blijft een aparte combinatie en meestal zijn alleen hun landgenoten zware fan. Dit gezelschap is reeds toe aan zijn zesde langspeler en de vierde bij AFM Records en aangezien het ook een Duits label is zullen de verkoopcijfers in hun thuisland de doorslag gegeven hebben voor een verdere samenwerking. Moeten we het daarom veroordelen? Zeker niet, kwalitatief is het meestal wel oké. Deze keer begint het album met de intro "Symphonia pagana" en klinkt best leuk door gebruik te maken van epische geluiden gecombineerd met een sirenenzang maar is op den duur te lang uitgesponnen. Daarna arriveert "In the name of ancient gods" en geeft een goed beeld van de band : een symfonisch, episch klankbeeld inclusief strategisch gebruik van de keyboards met diverse tempowisselingen en rauwe vocalen, doch de song klinkt over het algemeen heel braaf. Het daaropvolgende "Jötunheim" klinkt donkerder en meteen ook een stuk beter en waarin de viool ook een plaats krijgt in het geheel. Deze song zal het live heel goed doen naar mijn mening. "Wildsau" heeft dan weer een Korpiklaani gevoel maar kan het hoempapa- en jodelgevoel nauwelijks onderdrukken, vooral door de Duitse teksten die meer verteld worden dan gezongen. Op "Edmund von Ostanglien" toveren ze wederom een andere vocale stijl uit de hoed om het een opera-achtig gevoel te geven gecombineerd met agressieve uithalen wat ook niet zo héél goed klinkt. Muzikaal is de song echter wel goed uitgewerkt. De beste song, samen met "Jötunheim", is "Nidhögg" waarin ze ook een zeer goed evenwicht hebben gevonden in epische, snelle metal met agressieve zangprestaties en donkere keyboards met steevast in  het midden van de song een vioolpartij. Meer van deze goed uitgewerkte songs hadden het algemene niveau zeker opgekrikt want de titeltrack "Heimweh" is voor mijn part een domper op de metal vreugde. Voor de Duitse medemens misschien een schoon akoestisch lieke met vaderlandsche teksten doch tenenkrullend voor de rest van Europa. "Die quelle der weisheit" sluit dan toch gelukkig af met goed gebrachte metal, inclusief leuke solo's. Wat is dan de eindconclusie? Dat de band en hun fans zich niks zullen aantrekken van deze review en duchtig feestvieren in hun concertzaaltjes en festivals waar de vuisten en de hoorns duchtig in de lucht zullen vliegen. Het weze hen gegund. Op Benelux grond zie ik ze echter niet teveel potten breken.

74    Fozzie