Hell Spawn

Meliah Rage bestaat al sinds 1987. Hun eerste drie albums, die uitkwamen eind jaren '80, staan nog steeds geboekstaafd als pareltjes in de thrashgeschiedenis. Wat mij betreft ging het daarna bergaf. Er kwamen wissels in de bezetting met als meest opvallende een stoelendans, of eerder een haasje-over van zangers. Op dit album horen we terug Paul Souza. En om met de deur in huis te vallen: Souza is een heel goede zanger, maar ik vind de combinatie met Meliah Rage helaas niet geslaagd. Geef mij maar de originele zanger Mike Munro, hij doet het plaatje kloppen. Van bij de eerste zanglijnen op deze schijf wist ik direct weer waarom ik een haat/liefde verhouding heb met deze band uit Boston. Muzikaal is het nochtans bijzonder strak en knap. De gitaartandem behoort zonder twijfel tot de betere in het genre, zeker als ze vooruit gestuwd worden door pompende drums. Opener "Up in flames" zit vol tempowissels en zit echt goed in mekaar. Ik durf stellen dat je een plaat nauwelijks beter kan openen. Op "Valley of the shadowless souls" schakelt men een versnelling lager. "Absolute obedience" is het speciaalste nummer, vol met fragmenten uit vroegere oorlogsverslaggeving. Alles op de keper beschouwd, is dit een gevarieerd album, vol met klassieke Amerikaanse thrash en powermetal. Dit is absoluut geen zwak album, ik beschouw dit samen met "Barely human" het beste album van de band met Souza op zang. Maar het niveau van de glory days haalt Meliah Rage helaas niet. Maar er is effectief hoop voor de toekomst. Na dik 40 minuten is het gedaan met de pret: enkele knallers en geen enkele miskleun. De hoes verdient trouwens extra punten. We hebben al beter gehoord dit jaar, maar ook al veel slechter. Fans van Souza zullen dit echter ongetwijfeld een dijk van een plaat vinden....
78    Bart C.