Hell Spawn

Man, man, wat een jaar is dit aan het worden... Nieuwe van Angel Witch, die een voortreffelijke comeback maken hiermee, de nieuwe Picture die ook super is, Overkill, Accept... En nu hier dus het debuut van Huntress "Spell eater", dat eind april het levenslicht zal zien. Wat een debuut, wat een debuut. "Spells..., eat my head" zingt Janus Jill. Wel, Huntress burns my head and breaks my neck! Toen ik "Eight of swords" een tijdje geleden voor het eerst hoorde, wist ik het meteen: dit wordt opletten geblazen als die verschijnt. Ik was dan ook in de wolken toen me de kans werd gegeven om deze te bespreken. Absoluut top 20 materiaal, eigenlijk moet ik zeggen +1 materiaal. Waar Jill Janus de kracht haalt uit haar vege lijf, is een vraag die ik over laat aan de medische wetenschap. Maar dat ze het bezit, is wel een feit zo groot als de wereldbol zelf. Haar stem neigt enorm naar Dawn Crosby van Détente, niet zo ruw, maar ze nadert haar heel dicht, soms wat Leather Leone en Angela Gossow en in de gans hoge regionen van haar stem Sadie Paine van het Amerikaanse Ripper. Wat wil je als je stem 4 octaven bereik heeft! Dit schijfje barst bijna uit zijn voegen wanneer de eerste tonen van de opener "Spell eater" uit mijn luidsprekers weerklinkt. Het begin is pure thrash die refereert naar onder meer Dimmu Borgir. Stevig, strak, blastbeats, krachtig en meedogenloos. Een echte natuurkracht wordt hier losgemaakt. Neem daar dan bij dat de vocalen op deze kracht drijven en voortgestuwd worden. Dit nummer is een echte wervelwind van kracht, een orkaan zeg maar! Naast de pure kracht die er in dit nummer zit, is er ook enorm veel oog voor detail in verwerkt. De achtergrondvocalen voelen bezwerend aan door de fluisterende toon waarop ze worden uitgesproken in al dat muzikaal geweld. Alsof de slurf van de tornado een gezicht in zich heeft en dat spreekt dan tot jou met een kracht die boven het gebulder uit steekt en die klaar en duidelijk weerklinkt. Het trekt je als het ware in het oog van de storm. Het doel is vooral om de luisteraar te intrigeren, te binden aan het nummer als het ware. Wat onmiddellijk opvalt, is de zuivere mix. Prachtig hoe alles in evenwicht is. Rick Rakestraw heeft hier echt wel een super job gedaan. Maak jezelf maar eens los uit deze storm van pure en onversneden metal van het hoogste niveau. Het gunt je geen ogenblik van rust. "Senicide" of ouderenmoord, is van hetzelfde laken een broek. Nekbreker tot en met. Brute riffs die enorm catchy zijn, uitstekend drumwerk en wederom dat enorme bereik van Jill die de kroon spant. Ze gebruikt haar stem op tien mogelijke manieren: fluisterend, schreeuwend, krijsend, gruntend... noem maar op, ze doet het. Hoe? Ik weet het niet, maar ze doet het. Zo gaat het de ganse cd maar door. Nu eens thrashy, pompend en strak. Dan een pure metal riff. Accenten op vocaal en muzikaal vlak waardoor het geheel een extra, bijna onmenselijke en bovennatuurlijke dimensie krijgt. Hakkende momenten met oor en oog voor melodie, drama en dynamiek. Doet bij wijlen denken, zoals ik al zei, aan Dimmu Borgir, maar ook aan de sfeer die Mercyful Fate opriep tijdens hun "In the shadows" album. Jill haar teksten zijn occult geïnspireerd (bijv. "Snow witch" en "Aradia" = de godin van de heksen. Aradia zou de dochter zijn die voortvloeit uit de geslachtsgemeenschap van Lucifer en de godin Diana, die de maan is in de wereld van de heksenmagie. Zij bracht de magie in de wereld.). De muziek draagt die sfeer, die energie ook uit. We weten allemaal dat energie neutraal is in haar kern, het is de manier waarop je energie gebruikt die het positief of negatief maakt. Wat Huntress hier doet, is energie gebruiken zoals ik het nog nooit heb weten gebeuren. Dit is pure metal en een absolute aanrader voor elke metalhead.
95    GUY