Hell Spawn

Veertiende studioalbum ondertussen van Blackie Lawless en zijn kornuiten. Hun debuut dateert reeds van 1984, en ik moet zeggen dat deze band me steeds kon boeien. Hun live-shows en teksten mochten er steeds zijn. Ondanks de bezettingswissels was de kwaliteit van de muziek constant meer dan behoorlijk, wat hen toch tot één van mijn favoriete bands maakte in mijn jeugd. Vernieuwend, absoluut niet. Gewoon rechttoe rechtaan metal. WASP is zo een typische band waarvoor de tijd bleef stil staan. Neem nu de eerste cd en deze laatste, en je begrijpt wat ik bedoel. Maar of dat slecht is? Nee, hoor. Het geluid is zo herkenbaar, dat iemand die in geen 15 jaar iets van WASP gehoord heeft, onmiddellijk bij de eerste noten weet wat er gaat komen. En dat is nu ook weer de sterkte en de zwakte van deze plaat. De ene zal die herkenbaarheid en non-evolutie als kritiek hebben, en de andere zal er juist blij mee zijn dat WASP niet verder evolueert. De herkenbare markante stem van Blackie en de gitaarpartijen, de mix van ballads met rock-'n-roll en metal, het zit allemaal in deze cd, die hoofdzakelijk over Bijbelse visioenen gaat. Ook WASP gebruikt nu de 'Four horsemen of the Apocalyps'. Twee covers, namelijk "Burn" (Deep Purple) en "Promised land" (Elvis). Drie kwartier aanstekelijke heavy metal, die uitnodigt tot headbangen. Wie de vroegere cd's van deze groep goed vindt, zal deze ook wel naar waarde kunnen schatten. Laat ons zeggen dat deze veertiende niet de intrinsieke kwaliteit heeft van hun jaren '80-periode, het is wel een stevige middenmoter.

78    Bart C.