ROSS THE BOSS
Hell Spawn » Interviews » ROSS THE BOSS
De adelaar op de hoes is dezelfde als op de bovenarm van de legendarische man die erachter zit: Ross The Boss. Het album is "New metal leader" genoemd, een veelzeggende titel en het bewijs dat hij helemaal terug is bij het muziekgenre waarmee hij zo bekend geworden is!
"New metal leader" is een titel die toch wel enige controverse zal oproepen, of niet?
Er zijn verschillende redenen waarom ik deze titel koos. Mensen zien mij als een voorloper in de metal business. Het is absoluut een metal album. Ik ben misschien niet nieuw, maar mijn band is het wel. En het laatste wat ik gedaan heb in dezelfde stijl was "Kings of metal". Dit alles samen, plus iets wat in dezelfde lijn ligt qua gevoel voor humor, geeft deze titel.
Het begon allemaal een beetje met de tribute band Men Of War. Wat was het in die band dat je deed beslissen om songs te schrijven en een plaat op te nemen?
Ik realiseerde me dat het iets speciaals was van bij de eerste repetitie. Het zijn geschoolde muzikanten met respect voor mij en de muziek. Voordat we een tweede keer op het Keep It True Festival gevraagd werden, stapten we de studio binnen en namen we tracks als "I got the right" en "We will kill" op. De volgende stap was kijken of Patrick (Fuchs, zang) ook teksten daarvoor kon schrijven. Toen de nummers dan effectief af waren, wist ik dat ik weer een band had en dat ik nooit nog een Manowar song wilde spelen. Ik wilde nooit een 'gouwe ouwe' zijn die zichzelf verheerlijkte. Manowar nummers spelen in een tribute band was melig, maar leuk. We kregen fantastische aanbiedingen, legden veel contacten, maar we wisten van bij het begin dat we dit niet lang gingen blijven doen.
Even over naar Patrick Fuchs (zang): Waarom richten professionele muzikanten, met eigen bands, een tribute band Men Of War op?
Patrick: Dat is Matze's schuld (Matthias Mayer, ex-drummer van Divinus)! We zijn al jarenlang vrienden, dus was het snel beklonken toen hij me vroeg een paar Manowar nummertjes te spelen op een eenmalige show. Hij wilde dat persé doen en hij wist dat ik hun materiaal wel aankon. Het was enorm plezant, en dat is meteen ook de reden waarom we het een paar jaar uithielden. Het was een ongelooflijk toeval dat we een week nadat Men Of War besloot er de brui aan te geven, een telefoontje kregen om met Ross op het Keep It True Festival te spelen.
Hoe reageerden jullie toen Keep It True promotor Oliver Weinsheimer jullie vertelde dat Ross The Boss op het festival wilde optreden met Men Of War?
Patrick: 'Yeah! Let's do it!' Er was geen twijfel mogelijk dat het niet zo lukken. We waren ervan overtuigd dat we die Manowar klassiekers aankonden. Ook voor een groot festival publiek. De dag zelf was ik vrij nerveus, maar het was achteraf gezien een fantastische gig.
Hoe surrealistisch was het om die songs de allereerste keer echt met Ross The Boss te spelen?
Patrick: Een beetje raar in het begin. We hadden hem net ontmoet op de luchthaven, die kerel van op de cd's, en we konden direct onze 'coversongs' spelen met de man die de meeste daarvan eigenhandig had geschreven. Toen we begonnen te spelen, waren we het er allemaal over eens dat het klonk zoals de songs hoorden te klinken! Los van hoe goed Men Of War gitarist Andreas Thinnes (van het schitterende Murder She Wrote) ook is, iedereen weet dat Ross een heel eigen geluid heeft. Even voelde het als 'ons en onze held', maar tijdens het lange ontbijt zaten we al snel op dezelfde golflengte, ook qua humor. De sfeer werd direct een stuk relaxter.
Hoe moeilijk wordt het om Ivory Night naast The Ross The Boss Band in leven te houden?
Patrick: Ik zie daar geen problemen in. Ivory Night is al vele jaren samen. Er zullen momenten zijn dat Ivory Night drukker bezet is en andere dat The Ross The Boss Band voorrang krijgt. Het heeft de Ivories trouwens geen kwaad gedaan, we hebben veel gratis promotie gekregen dankzij de Ross The Boss interviews en reviews. Ross blijft trouwens ook in The Dictators spelen, we hebben allebei onze andere bands.
Terug naar Ross, ironisch genoeg ben je niet de 'boss' in Ross The Boss. Iedereen heeft evenveel te zeggen.
In tegenstelling tot een aantal van mijn vorige bands, moet ik deze jongens niet vertellen wat of hoe ze moeten spelen. Het zijn gasten met frisse, nieuwe ideeën die ongelooflijk hongerig zijn.
"New metal leader" is geen eenmalig project?
Neen. Ik zie The Ross The Boss Band als een groep die toekomstgericht vooruit wil. Hopelijk kunnen we een sterke basis opbouwen die ons eerlang aan het werk houdt.
Heb je tourplannen?
We zijn bezig met een Europese tour te regelen die zou aanvangen in november.
Hoe moeilijk is het om een tour voor te bereiden als jij in de VS woont en je bandleden in Reichenbach, Duitsland?
Ze hebben een repetitieruimte die ze 'The Reichenbunker' hebben gedoopt. Daar doen ze hun ding. Vlak voor de tour effectief start, vlieg ik er ook heen, starten we te repeteren en springen we op het podium.
Heeft het spelen met al die verschillende muzikanten gedurende al die jaren je zelf ook vooruitgeholpen als muzikant?
Er valt altijd iets te leren van andere muzikanten, altijd iets dat je horizon verruimt. Daarom ook dat ik ervan hou om heel uiteenlopende stijlen te spelen met verschillende muzikanten.
Je bent het best gekend voor je werk met Manowar, maar mensen vergeten vaak dat je daarvoor met The Dictators ook een van de grondleggers was van de New Yorkse punkscene.
Ik richtte The Dictators op toen ik in New Paltz, New York, woonde. Een studentendeel van de stad boordevol sex, drugs, en rock and roll. We werden geïnspireerd door MC5, The Flaming Groovies, The Who en de Beach Boys. We startten de band zelfs voor The Ramones samenkwamen, maar zij kregen de eer toegewezen de punkscene gestart te hebben omdat zij het eerste exportproduct van die scene waren. Zij waren de eerste New Yorkse punkers die naar Europa kwamen.
Toen The Dictators weer samenkwamen, was je verrast door de populariteit die ze ondertussen hier in Europa verkregen hadden.
Het was fantastisch. The Dictators zijn vooral in Spanje en Scandinavië erg populair. Het heeft ook te maken met het feit dat The Hellacopters hun eerste shows speelden in ons voorprogramma en dat zowel Turbonegro als Backyard Babies ons als grote invloed noemden.
Hoe ben je dan destijds van The Dictators bij het Franse Shakin' Street terechtgekomen?
Sandy Pearlman, die de manager was van The Dictators, maar ook Black Sabbath en Blue Oyster Cult, ontdekte Shakin' Street in Parijs. Ze waren op zoek naar een leadgitarist en hij zei dat hij de geschikte kerel voor hen wist. Niets meer dan dat. Ik heb toen een jaar in Frankrijk gewoond.
En dan heb je Joey DeMaio leren kennen?
Shakin' Street opende voor Black Sabbath op hun Black And Blue Tour. Ronnie James Dio, die toen bij Sabbath zong, kwam bij me en vertelde me dat hij gek was van The Dictators. Hij vertelde van een kennis die bas speelde en voor hen werkte. Ik moest er eens naar luisteren, vond hij. Tegelijk vertelde Dio aan Joey over mij en die ging dan eens naar Shakin' Street's set komen kijken. Hij vond mij een goede gitarist, maar Shakin' Street maar niets. Iedere avond slopen we Black Sabbath's dressingroom binnen om te jammen op hun materiaal.
Wat deed je dan beslissen om samen een band te beginnen?
Ik had nog nooit iemand op dergelijk manier bas horen spelen. We jamden met een paar riffs en akkoorden die ik in mijn hoofd had en na een paar sessies besloten we een band samen te stellen.
Heb je enig idee wat het was dat Manowar zo succesvol maakte in de jaren '80?
Heel wat grote bands staken veel energie in hun werk, in korte tijd en ondertussen touren en promotie doen. Toen Joey en ik samen begonnen, hadden we een heel goed beeld van wat we wilden doen en dat heeft ons de eerste paar jaar erg vooruit geholpen. Zeker op muzikaal gebied. Toen we Manowar oprichtten, wisten we dat we niet alleen uitstekende muzikanten zochten, maar ook vier sterke persoonlijkheden. In de meeste metalbands destijds had je twee gitaristen plus een bassist die de standaard loopjes mocht spelen. Daarom was Manowar ook zo revolutionair. Niemand klinkt als Joey. Niemand kan spelen als Joey.
Kan je je nog het moment herinneren, als opgroeiende tiener in New York, dat je besefte dat je iets in de muziek wilde gaan doen?
Zoals zovele anderen, is mijn leven veranderd toen ik de Beatles zag optreden in de Ed Sullivan show. Zo krachtig en magisch. Toen wist ik dat ik ook muzikant zou worden! Eerst speelde ik piano, toen viool en op mijn dertiende ben ik overgeschakeld op gitaar.
En aan de andere kant: als je dit aardse bestaan verlaat, hoe zou je herinnerd willen worden?
Niets is gemakkelijk in het leven. Het leven is een reeks van problemen die je moet oplossen. Zeker als je muzikant gaat worden, als je deel uit gaat maken van de muziekindustrie, zorg dat je er klaar voor bent. Deze sector is zeker niet gemakkelijk. Ik heb gedurende mijn carrière tot nu toe al 27 platen opgenomen. Iedere plaat heeft zijn eigen verhaal. Je leert telkens iets bij, je neemt dat mee en je verbetert jezelf. Maar je moet bovenal genieten van wat je doet, zoniet moet je ermee stoppen.
http://www.myspace.com/newmetalleader
Vinny Cecolini (bewerking: Pow)
Er zijn verschillende redenen waarom ik deze titel koos. Mensen zien mij als een voorloper in de metal business. Het is absoluut een metal album. Ik ben misschien niet nieuw, maar mijn band is het wel. En het laatste wat ik gedaan heb in dezelfde stijl was "Kings of metal". Dit alles samen, plus iets wat in dezelfde lijn ligt qua gevoel voor humor, geeft deze titel.
Het begon allemaal een beetje met de tribute band Men Of War. Wat was het in die band dat je deed beslissen om songs te schrijven en een plaat op te nemen?
Ik realiseerde me dat het iets speciaals was van bij de eerste repetitie. Het zijn geschoolde muzikanten met respect voor mij en de muziek. Voordat we een tweede keer op het Keep It True Festival gevraagd werden, stapten we de studio binnen en namen we tracks als "I got the right" en "We will kill" op. De volgende stap was kijken of Patrick (Fuchs, zang) ook teksten daarvoor kon schrijven. Toen de nummers dan effectief af waren, wist ik dat ik weer een band had en dat ik nooit nog een Manowar song wilde spelen. Ik wilde nooit een 'gouwe ouwe' zijn die zichzelf verheerlijkte. Manowar nummers spelen in een tribute band was melig, maar leuk. We kregen fantastische aanbiedingen, legden veel contacten, maar we wisten van bij het begin dat we dit niet lang gingen blijven doen.
Even over naar Patrick Fuchs (zang): Waarom richten professionele muzikanten, met eigen bands, een tribute band Men Of War op?
Patrick: Dat is Matze's schuld (Matthias Mayer, ex-drummer van Divinus)! We zijn al jarenlang vrienden, dus was het snel beklonken toen hij me vroeg een paar Manowar nummertjes te spelen op een eenmalige show. Hij wilde dat persé doen en hij wist dat ik hun materiaal wel aankon. Het was enorm plezant, en dat is meteen ook de reden waarom we het een paar jaar uithielden. Het was een ongelooflijk toeval dat we een week nadat Men Of War besloot er de brui aan te geven, een telefoontje kregen om met Ross op het Keep It True Festival te spelen.
Hoe reageerden jullie toen Keep It True promotor Oliver Weinsheimer jullie vertelde dat Ross The Boss op het festival wilde optreden met Men Of War?
Patrick: 'Yeah! Let's do it!' Er was geen twijfel mogelijk dat het niet zo lukken. We waren ervan overtuigd dat we die Manowar klassiekers aankonden. Ook voor een groot festival publiek. De dag zelf was ik vrij nerveus, maar het was achteraf gezien een fantastische gig.
Hoe surrealistisch was het om die songs de allereerste keer echt met Ross The Boss te spelen?
Patrick: Een beetje raar in het begin. We hadden hem net ontmoet op de luchthaven, die kerel van op de cd's, en we konden direct onze 'coversongs' spelen met de man die de meeste daarvan eigenhandig had geschreven. Toen we begonnen te spelen, waren we het er allemaal over eens dat het klonk zoals de songs hoorden te klinken! Los van hoe goed Men Of War gitarist Andreas Thinnes (van het schitterende Murder She Wrote) ook is, iedereen weet dat Ross een heel eigen geluid heeft. Even voelde het als 'ons en onze held', maar tijdens het lange ontbijt zaten we al snel op dezelfde golflengte, ook qua humor. De sfeer werd direct een stuk relaxter.
Hoe moeilijk wordt het om Ivory Night naast The Ross The Boss Band in leven te houden?
Patrick: Ik zie daar geen problemen in. Ivory Night is al vele jaren samen. Er zullen momenten zijn dat Ivory Night drukker bezet is en andere dat The Ross The Boss Band voorrang krijgt. Het heeft de Ivories trouwens geen kwaad gedaan, we hebben veel gratis promotie gekregen dankzij de Ross The Boss interviews en reviews. Ross blijft trouwens ook in The Dictators spelen, we hebben allebei onze andere bands.
Terug naar Ross, ironisch genoeg ben je niet de 'boss' in Ross The Boss. Iedereen heeft evenveel te zeggen.
In tegenstelling tot een aantal van mijn vorige bands, moet ik deze jongens niet vertellen wat of hoe ze moeten spelen. Het zijn gasten met frisse, nieuwe ideeën die ongelooflijk hongerig zijn.
"New metal leader" is geen eenmalig project?
Neen. Ik zie The Ross The Boss Band als een groep die toekomstgericht vooruit wil. Hopelijk kunnen we een sterke basis opbouwen die ons eerlang aan het werk houdt.
Heb je tourplannen?
We zijn bezig met een Europese tour te regelen die zou aanvangen in november.
Hoe moeilijk is het om een tour voor te bereiden als jij in de VS woont en je bandleden in Reichenbach, Duitsland?
Ze hebben een repetitieruimte die ze 'The Reichenbunker' hebben gedoopt. Daar doen ze hun ding. Vlak voor de tour effectief start, vlieg ik er ook heen, starten we te repeteren en springen we op het podium.
Heeft het spelen met al die verschillende muzikanten gedurende al die jaren je zelf ook vooruitgeholpen als muzikant?
Er valt altijd iets te leren van andere muzikanten, altijd iets dat je horizon verruimt. Daarom ook dat ik ervan hou om heel uiteenlopende stijlen te spelen met verschillende muzikanten.
Je bent het best gekend voor je werk met Manowar, maar mensen vergeten vaak dat je daarvoor met The Dictators ook een van de grondleggers was van de New Yorkse punkscene.
Ik richtte The Dictators op toen ik in New Paltz, New York, woonde. Een studentendeel van de stad boordevol sex, drugs, en rock and roll. We werden geïnspireerd door MC5, The Flaming Groovies, The Who en de Beach Boys. We startten de band zelfs voor The Ramones samenkwamen, maar zij kregen de eer toegewezen de punkscene gestart te hebben omdat zij het eerste exportproduct van die scene waren. Zij waren de eerste New Yorkse punkers die naar Europa kwamen.
Toen The Dictators weer samenkwamen, was je verrast door de populariteit die ze ondertussen hier in Europa verkregen hadden.
Het was fantastisch. The Dictators zijn vooral in Spanje en Scandinavië erg populair. Het heeft ook te maken met het feit dat The Hellacopters hun eerste shows speelden in ons voorprogramma en dat zowel Turbonegro als Backyard Babies ons als grote invloed noemden.
Hoe ben je dan destijds van The Dictators bij het Franse Shakin' Street terechtgekomen?
Sandy Pearlman, die de manager was van The Dictators, maar ook Black Sabbath en Blue Oyster Cult, ontdekte Shakin' Street in Parijs. Ze waren op zoek naar een leadgitarist en hij zei dat hij de geschikte kerel voor hen wist. Niets meer dan dat. Ik heb toen een jaar in Frankrijk gewoond.
En dan heb je Joey DeMaio leren kennen?
Shakin' Street opende voor Black Sabbath op hun Black And Blue Tour. Ronnie James Dio, die toen bij Sabbath zong, kwam bij me en vertelde me dat hij gek was van The Dictators. Hij vertelde van een kennis die bas speelde en voor hen werkte. Ik moest er eens naar luisteren, vond hij. Tegelijk vertelde Dio aan Joey over mij en die ging dan eens naar Shakin' Street's set komen kijken. Hij vond mij een goede gitarist, maar Shakin' Street maar niets. Iedere avond slopen we Black Sabbath's dressingroom binnen om te jammen op hun materiaal.
Wat deed je dan beslissen om samen een band te beginnen?
Ik had nog nooit iemand op dergelijk manier bas horen spelen. We jamden met een paar riffs en akkoorden die ik in mijn hoofd had en na een paar sessies besloten we een band samen te stellen.
Heb je enig idee wat het was dat Manowar zo succesvol maakte in de jaren '80?
Heel wat grote bands staken veel energie in hun werk, in korte tijd en ondertussen touren en promotie doen. Toen Joey en ik samen begonnen, hadden we een heel goed beeld van wat we wilden doen en dat heeft ons de eerste paar jaar erg vooruit geholpen. Zeker op muzikaal gebied. Toen we Manowar oprichtten, wisten we dat we niet alleen uitstekende muzikanten zochten, maar ook vier sterke persoonlijkheden. In de meeste metalbands destijds had je twee gitaristen plus een bassist die de standaard loopjes mocht spelen. Daarom was Manowar ook zo revolutionair. Niemand klinkt als Joey. Niemand kan spelen als Joey.
Kan je je nog het moment herinneren, als opgroeiende tiener in New York, dat je besefte dat je iets in de muziek wilde gaan doen?
Zoals zovele anderen, is mijn leven veranderd toen ik de Beatles zag optreden in de Ed Sullivan show. Zo krachtig en magisch. Toen wist ik dat ik ook muzikant zou worden! Eerst speelde ik piano, toen viool en op mijn dertiende ben ik overgeschakeld op gitaar.
En aan de andere kant: als je dit aardse bestaan verlaat, hoe zou je herinnerd willen worden?
Niets is gemakkelijk in het leven. Het leven is een reeks van problemen die je moet oplossen. Zeker als je muzikant gaat worden, als je deel uit gaat maken van de muziekindustrie, zorg dat je er klaar voor bent. Deze sector is zeker niet gemakkelijk. Ik heb gedurende mijn carrière tot nu toe al 27 platen opgenomen. Iedere plaat heeft zijn eigen verhaal. Je leert telkens iets bij, je neemt dat mee en je verbetert jezelf. Maar je moet bovenal genieten van wat je doet, zoniet moet je ermee stoppen.
http://www.myspace.com/newmetalleader
Vinny Cecolini (bewerking: Pow)
Related Items
- » 21/06/2023: ROSS THE BOSS
- » 21/04/2020: ROSS THE BOSS
- » 22/10/2010: ROSS THE BOSS
- » 12/08/2008: ROSS THE BOSS
Previous CD of the month
Sentry
High Roller Records
Cd van de maand Maart 2024
© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.