FOLKEARTH
Father Of Victory
Stygian Crypt
Het tempo waaraan Folkearth cd's uitbrengt ligt hoog. Dit is ondertussen het vierde album en ik vermoed dat dit album veel discussies zal losweken. Het is behoorlijk controversieel en sommige mensen zullen dit een heel goede cd vinden, maar ik vind het tot nog toe de minste van dit gezelschap, zelfs na een tiental luisterbeurten. De muziek groeit wel na enkele keren luisteren, maar toch. En ik durf dit zeggen als echte liefhebber. En toch is ie nog beter dan wat sommigen ons in dit genre voorschotelen. Het openingsnummer begint met een vertelselke, dat overgaat in een nummer waar de mannelijke vocalen ronduit zwak zijn. Een beginnende groep zou hierop categoriek worden afgerekend. Het tweede nummer, "The purest breed" is dan wel een pareltje, net als "The will of Odin". Op "Sleipnir" wordt de tin whistle gecombineerd met een stevig tempo en dit geeft echt vonken. Op "The iron wolf" zijn de vocalen terug zo vreemd en bizar maar het nummer is (misschien net daardoor) zo leuk. Met "Carmina bellica" krijgen we een rustig einde. Op deze schijf, die twaalf nummers telt en 51 minuten duurt, werkten 20 muzikanten uit 7 verschillende landen mee. In de loop der jaren zal Folkearth ondertussen een kleine 100 man in de rangen hebben of gehad hebben, het is dus ergens normaal dat sommige invloeden beter zijn dan andere en dat hoor je hier, vind ik. Inmiddels zijn ze al bezig aan een vijfde album, laat ons hopen dat de invloeden en vocale kwaliteiten van bijvoorbeeld "Drakkars in the mist" een beetje terugkeren. Hadden die twee miskleunen er niet opgestaan stond deze cd in mijn top twintig, maar nu kan ik deze schijf helaas niet anders dan als een deftige subtopper behandelen...
80 Bart C.