Hell Spawn

Was "The phantom agony" de introductie tot Mark Jansen die zijn After Forever jaren van zich afschudt en "Consign to oblivion" het zoeken naar bevestiging en een breed publiek, dan is het epos "The divine conspiracy" het werkstuk dat Epica als zelfstandig instituut op de kaart zet. Het is niet voor niets dat de band kon tekenen bij Nuclear Blast. Dit album bestrijkt een breed scala aan gotische en symfonische invloeden met razende beats, thrashy gitaren en orkestrale soundscapes (waarbij je hoort dat "The score" ook nog in de vingers zit). Het maakt dat "The divine conspiracy" feller contrasteert dan op het debuut en een veel krachtiger en heaviër plaatje dan zijn voorganger is geworden. Af en toe neigt het zelfs naar een black metal-achtige onstuimigheid. Iets wat ook terugkeert in de extremere mannelijke vocalen. Dankzij het vele (en succesvol) touren, heeft de band zijn eigen geluid gevonden en is het zelfvertrouwen groot geworden (luister bijvoorbeeld eens naar Simone in "Fools of damnation"). Anders begin je trouwens niet aan een groots opgezet concept rond het zoeken naar de beginselen van de verschillende religies (waar "the embrace that smothers" zelfs ook in terugkomt). Epica nestelt zich hoog aan de female fronted metal top, perfect geplaatst tussen After Forever en Nightwish in. Indrukwekkend album!
88    Pow