Hell Spawn

Is heavy metal een logisch vervolg van klassieke muziek? Ik vond steeds van wel, afhankelijk over welke band of muzikant we spreken. Soul Takers uit het zonnige Italië is daar ook van overtuigd. Logisch als je ziet dat enkele klassiek geschoolde muzikanten een bandje oprichten en hun talenten overtuigend aan een combinatie van beide genres wijden. In feite zou je de wereld moeten kunnen overtuigen van de link, of zeg maar de flinterdunne lijn die er bestaat tussen deze genres. Neen, geen ketelmuziek zoals mijn ouders en grootouders heavy metal steeds weten te stigmatiseren, maar muziek als een ware kunstvorm. Dit is de tweede plaat van Soul Takers, opnieuw staat dramatiek centraal. Fijn gitaarwerk, indrukwekkende pianopartijen en keyboards, een steengoede zanger! Evenwel wil ik opmerken dat het ondanks alle virtuositeit moeilijk blijft ook pakkende songs te schrijven. Minder begaafde muzikanten zijn in het verleden in staat geweest je met hun muziek bij de keel te grijpen, iets waar Soul Takers dus niet steeds in slaagt. Toch vind ik "My subjective shell" een beresterk nummer, prachtig zelfs! Het daaropvolgende "Floating" staat garant voor kippenvel en zo voel je met je ellebogen aan dat dit plaatje een groeimarge nodig heeft. De wat Sonata Arctica-achtige nummers kunnen volgens mij zeker een groter publiek aanspreken, voor de rest is dit voer voor progressive metalfans en liefhebbers van klassiek getinte metal. Toch hebben deze Italianen een mooie prestatie neergezet.
85    Rico